Haydn, M.: Fluitconcert in D P. 54; Haydn, F.J.: Scherzandi nr. 1 in F H. II/33, 2 in C H. 2/34, 3 in D H. II/35, 4 in in G H. II/36, 5 in E H. II/37, 6 in A H. II/38; Hofmann, L./Haydn, F.J.: Fluitconcert in D H VIIf/D1. Emmanuel Pahud met het Haydn Ensemble Berlijn o.l.v. Hans-Jörg Schellenberger. EMI 556.577-2, 476.863-2 (79’30”). 1997

Behalve in de sportwereld bereiken broers maar zelden eenzelfde populariteit. Michael Haydn was zes jaar jonger dan zijn overbekende broer Joseph en bracht het grootste deel van zijn leven niet in Eisenstadt, maar in Salzburg door. Daar bekleedde hij verschillende ambten, maar het belangrijkste was dat van organist en componist van kerkmuziek.

Dat Emmanuel Pahud een stel leden van het Berlijns filharmonisch orkest om zich wist te verzamelen om tenminste één concert van hem te registreren, was een nobele gedachte. De onderlinge samenwerking van het ensemble had nauwelijks beter gekund en Pahud schittert uiteraard als solist.

Meteen het concert van de jongere Haydn klinkt strelend met lichte staccati. Het andante heeft veel elegantie en de finale klinkt virtuoos. Fraaie arpeggio’s en trillers zijn te horen alsof het moeiteloos vanzelf gebeurt. Pahud schreef een passende eigen cadens.

Met veel flair worden de levendige Scherzandi van oudere broer Joseph uitgevoerd; het mankeert niet aan geestige trekjes. En ook het Fluitconcert van Hofmann blijkt zeer de moeite, het is een vooral intiem werk dat wordt afgesloten met een meeslepende finale. Pahud terecht gepresenteerd als ‘Great artist of the century’.

Voor nader geïnteresseerden: Leopold Hofmann (1738-1793) componeerde cello-, fluit- en hoboconcerten bijna aan de lopende band en cellist Tim Hugh (Naxos 8.553853), fluitist Kazunori Seo (Naxos 8.554748) en hoboïst  Stefan Schill (Naxos 8.553979) besteedden daar veel aandacht aan.