Händel: Alexander Balus HWV 65. Lynne Dawson, Michael George, Catherine Denley, Charles Daniels, Claron McFadden met het New College koor Oxford, en King’s Consort en –koor o.l.v. Robert King. Hyperion CDA  67241/2 (2 cd’s, 2u. 35’25”). 1997

Alexander Balus uit 1748 behoort tot de minst bekende oratoria van Händel. Dat moet voor een groot deel aan de ongeloofwaardige tekst van Thomas Morell liggen die een verward en dramatisch onsamenhangend geheel zonder veel motivatie opleverde. Het is als wel vaker de muziek van Händel die er tenslotte iets van mooi theater van maakt.

De geschiedenis is ontleend aan de Makkabeeën uit de Apocriefe brieven waarin het verraad van Ptolemaios, de koning van Egypte jegens de Syrische koning Alexander en de echtgenoot van diens dochter Cleopatra (niet de latere beroemde Egyptische)  aan de orde wordt gesteld.

Het leidde tot een vrij sentimenteel drama waarin het vooral  gaat om de emotionele reacties van de dramatis personae op de gevechts-, politieke- en religieuze situatie. Pas na de dood van Alexander en Ptolemaios komt er leven in de muzikale brouwerij. Zo wordt de derde akte wanneer de koning en zijn musici vitaal ten tonele verschijnen een onverwacht hoogtepunt.

Het werk krijgt hier gelukkig meteen een heel competente realisatie. Interessant zijn vooral de koren van de plechtig, contrapuntisch zingende Joden, de vrolijke hoekige wat plompe ‘Aziaten’ en de verfijnde Grieken.

Het mooist zijn verder de aria’s voor Cleopatra die fraai door Lynne Dawson worden gezongen. In de rest van de bezetting valt vooral de hier schurkachtige Ptolemaios van Michael George op.

Iets meer levendigheid en zorg voor versieringen had het aandeel van King’s musici niet misstaan. Een alternatief dient zich alleen – verder onbekend – van Palmer aan (Newport NPD 856252).