Händel: Imeneo HWV 41. Kay Stiefermann, Ann Hallenberg, Johanna Stojkovic met het Vocaal ensemble Keulen en de Capella Augustina o.l.v. Andreas Spering. CPO 999.915-2 (2 cd’s, 2u.01’45”). 2002

Hier hebben we Händels op één na laatste opera die in 1740 in Londen in première ging. Het libretto is gebaseerd op een van Stampiglia stammend gegeven. Daarin moet Rosmene (Johanna Stojkovic) kiezen tussen Tirinto (Ann Hallenberg) waarmee een wederkerige liefdesrelatie bestaat en Imeneo (Kay Stiefermann) die haar van de piraten bevrijdde. Zijn liefde wordt echter onvoldoende beantwoord. Een doodsimpel gegeven, dat mooi is uitgewerkt want tot het laatst weten we niet wie Rosmene tenslotte verkiest. Die Rosmene is een geraffineerde jongedame die gekte simuleert om niet te hoeven kiezen tussen plicht en liefde. Ze is ook werkelijk even gek. Maar tenslotte doet ze haar plicht door Imeneo te kiezen. Verder is er een onbelangrijke kleine rol voor Argenio (Locky Chung) die zich slechts zorgen maakt en port.

Behalve een uitgebreide scène voor Tirinto bestaat het werk uit korte aria’s en gelukkig nog kortere recitatieven. Zij vervult feitelijk de hoofdrol en die wordt door Ann Hallenberg op vrijwel ideale manier vertolkt. Ze zingt met temperament en beschikt over een prachtig legato. Ook Johanna Stojkovic voldoet als elegante en waar nodig halfgekke Rosmene heel goed. Met haar lichte, eisjesachtige stem contrasteert Siri Karoline Thornhill als de Clomiri vol goede bedoelingen goed met Rosmene. Als lichte tenor beschikt Kay Stiefermann, de Imeneo over een heel wendbare stem; Bas Locky Chung valt niet uit de toon als Argenio. En als bekroning van zo’n mooi in elkaar passend geheel zorgt Andreas Spering voor een levendige, vlotte en waar nodig dramatische ondersteuning.

Er is een oudere volledige opname van Palmer (Vox CDX 5135) die echter minder goed bevalt. Alleen Julianne Baird was daarin een erg ontroerende Rosmene.