Händel: Il pastor fido HWV. 8a. Lucy Crowe, Anna Dennis, Katherine Manley, Clint van der Linde, Lisandro Abadie, Madeleine Shaw met Nuova Musica o.l.v. David Bates. Harmonia Mundi HMU 90.7585/7 (2 cd’s, 2u. 24’38”). 2010

Het was haast onvermijdelijk dat het succes dat Händel in Londen in 1711 met zijn muzikale en theatrale buitensporigheden van Rinaldo een jaar later niet op dezelfde schaal kon worden herhaald. Zo verging het dan ook Il pastor fido, een opera halverwege pastorale herder serenata en opera seria. Tot meer dan zeven opvoeringen kwam het niet.

Natuurlijk gaat het in dit werk weer om de liefdesperikelen van een stel nimfen en herders, waaronder de mafkees Mirtillo die wel een mooie aria ‘Caro amor’ krijgt. Het is de muziek die het werk redt van de mogelijk in Arcadië ook heersende melancholieke saaiheid.

Geen wonder dat Händel het werk in 1734 herzag en uitbreidde, maar hier horen we de oorspronkelijke versie.

Daarin horen we Clint van der Linde als de macho jager Silvio en Katherine Manley als de kwaadaardige, maar tenslotte boete doende Euralia die redelijk voldoen en best wat meer pit hadden mogen tonen. Geëngageerder klinken Lucy Crowe (Amarilli), ook uitblinkend in de versieringen en Anna Dennis (Mirtillo). Maar ster van deze opname is Madeleine Shaw als Dorinda. Vooral in haar prachtige aria vol masochistische toewijding nadat ze gewond raakte door een pijl van de gekke Silvio. Wie naar mooie momenten zoekt, moet Dorinda’s sarabande ‘Mi lasci, mi fuggi’ en Euralia’s cavatine ‘Occhi belli’ proberen.

David Bates maakt er verder van wat ervan te maken blijft, maar het werk blijft enigszins een wat bloedeloos porseleinen  figuurtje.