Händel: Silla HWV 10. James Bowman, Simon Baker, Joanne Lunn, Rachel Nicholls, Natasha Marsh met het London Händel orkest o.l.v. Denys Darlow. SOMM 277-8 (2 cd’s, 1u. 55’16”). 2000 

Silla, waarschijnlijk Händels kortste en minst bekende opera, dateert uit 1713 en werd vermoedelijk geschreven voor een privévoorstelling in Londen voor de nieuwe ambassadeur, maar werd als zodanig nooit opgevoerd. Een mogelijke reden daarvoor is dat het verhaal over de Romeinse consul Lucius Cornelius Sulla (Silla is de ver-Italiaanse naam van deze wrede, grijpgrage, rovende consul) mogelijk beledigend werd geacht voor de absolutistische Franse zonnekoning. Hij scheidde zonder enige aanleiding bovendien van verschillende vrouwen.

Giacomo Rossi leverde het libretto en voegde daar nog wat avontuurlijkheden aan toe.  Het gevolg was een zeer onevenwichtig, nogal absurd en bizar werk met een geforceerd happy end dat echter wel de nodige mooie muziek bevat, zoals in de sluimeraria ‘Dolce nume’ en in ‘La vendetta’ van Silla (James Biowman). Ook de van Silla vervreemde vrouw, Metella (Rachel Nicholls, die niet voortdurend op de toppen van haar kunnen zingt) heeft ten minste één mooie aria: ‘Io noin chiedo più’. Silla’s vijand, Claudio (Simon Baker), verrast met ‘Con tromba guerriera’, uiteraard begeleid met trompetten. De invulling van de andere rollen – Joanne Lunn als Lepido, Natasha Marsh als Flavia, Elizabeth Craig als Celio en Christopher Dixon als Il Dio) – is keurig voor elkaar.

Denys Darlow leidt een frisse, stijlvolle vertolking die ‘live’ werd vastgelegd in het Royal College of music. De muziek van dit werk werd later deels in Amadagi hergebruikt.