Hirs: Platonic ID; Article 0, Article 1-3; Article 4; Book of mirrors. Resp. Asko ensemble o.l.v. Bas Wiegers, Arnold Marinnissen (slagw.), Dante Oei (p), Anna MacMichael (v) en ASKO Ensemble o.l.v. Stefan Asbury. Donemus 27107 (59’11”). 2006

Hirs: Pulsars; In LA, English version; Bridge of Babel. Rozalie Hirs (spr), Arnold Marinissen (spr). Attaca CD 210124 (56’45”).

Het mag dan wezen dat Aleksander Borodin na geneeskunde ook chemie studeerde en zich richtte op aldehyden en organische halogenen met alt toppunt een experiment van bucleofiele verplaatsing van chloor door fluor in benzoylchloride, Wat niet verhinderde dat hij alles andere als een zondagcomponist was. 

De veelzijdige Rozalie Hirs (1965) manifesteert zich als dichteres (met o.m. Gestamelde gedichten), musicienne (piano, zang) en componiste (school Louis Andriessen, Clarence Barlow) maar ook Master of Science chemische technologie behaald aan de Universiteit Twente. En dat is dat nog maar het begin van een opsomming van haar veelzijdige capaciteiten. Het lijstje met invloeden die ze onderging leest op zichzelf al als een al dan niet gestameld gedicht: Tristan Murail, Hadewijch, Guillaume de Machaut, Claude Vivier, Emily Dickinson, Paul Celan, Iannis Xenakis, Friederike Mayröcker, Morton Feldman, Jan Kuijper, Gérard Grisey en Anne Carson.

Meer gegevens over haar zijn op haar website en in wikipedia te vinden.

Het is niet zo eenvoudig om het volkomen eigen, dus authentieke muziekidioom van Hirs in woorden te vatten. Ze maakt bijvoorbeeld in Platonic ID gebruik van de boventonen waarover Plato in de scheppingsmythe van de Timaeus schreef. Spectrale akkoorden (hoezeer ze ook een hekel heeft aan dat begrip) zijn haast regel en ook is daar het gebruik van akoestische fenomenen als – opnieuw – boven-, onder- en verschiltonen. Bij voorkeur kiest ze spectra die ook in de natuur voorkomen en die met de computer kunnen worden herleid.

Als uitkomst wordt voortdurend gestreefd naar zinnelijke muziek die de luisteraar echt raakt, daarmee  zorgend voor heel nieuwe sensaties met veelal nauw verweven, soms slechts met moeite van elkaar te scheiden stemmen. Het heeft tegelijk iets vervreemdends en iets fascinerends. Maar is steeds heel boeiend.

Goed dat het hier eens – waarschijnlijk in optima forma – is vastgelegd zodat de mysterieuze kant van deze interessante, knap geconcipieerde werken geleidelijk kan worden verhelderd.

Als cd presentje is er dan nog het ruim tien minuten durende Sacro Monte door het Ives ensemble uit 1998 in omloop in afwachting van hopelijk Lichtende Drift door Nieuw Sinfonietta.