Indy; d’: Poème des rivages op. 77; Symfonische variaties Istar op. 42; Diptyque méditerranéen op. 87. Luxemburgs filharmonisch orkest o.l.v. Emmanuel Krivine. Timpani 1C1101 (63’49”). 2005

De Symfonische suite Poème des rivages die Vincent d’Indy in 1921 schreef, zijn het product van zijn laat opgebloeide liefde voor zijn studente Caroline Janson die deze beantwoorde. Daardoor onderkende de componist wat laat de onderliggende sensualiteit van zijn aard.

Toen dat gebeurde, was hij al bezig aan het tweeluik Diptyque méditerranéen waarin dezelfde wereld wordt geschilderd, maar dat kwam pas in 1926 af. De pantheïstische gevoelens die uit de muziek van het Poème des rivages spreken, bloeiden extra op doordat hij met zijn beminde een jaar in Agay met zijn mooie stranden aan de Middellandse Zeekust doorbracht.

In gulle orkestrale kleuren worden vier van die gebieden tot leven gewekt, Vooral ‘Calme et lumière’ en ‘La joie du blue profonde’ zijn heel mooi. In ‘Horizons verts’ wordt geestig een treinrit beschreven en in ‘Le mystère de l’océan’ wordt even het grillige gedrag van de zee aangestipt.

Istar is uit 1896 en bekender. In dat werk wordt verhaald hoe een Assyrische koningin (net als in Orfeus, maar dan in omgekeerde volgorde) op zoek gaat naar haar geliefde om hem uit het dodenrijk te redden. Daarvoor moet ze door zes deuren gaan en bij elk daarvan een kledingstuk aan de bewaker geven. Uiteindelijk bereikt ze helemaal naakt in triomf haar bestemming. De basis van het werk wordt gevormd door een gepassioneerd motief van drie noten.

Krivine weet niet alleen de verschillende structuren van dit drietal werken duidelijk te maken, hij tekent ook het karakter goed, al had zijn orkest hier en daar best wat wellustiger mogen spelen.