d’Indy: Strijksextet op. 92; Vioolsonate in C op. 59; Pianokwartet in a op. 7. Marietta Kratz (v), Stefan Pintev (v), Susanne Kellermann (va), Thomas Oepen (va), Bernhard Gmelin (vc), Sebastian Gaede vc), Caroline Weichert (p). Koch 3-1166-2 (77’38”). 1993

Het lijkt wel of iedere volgende generatie muziekliefhebbers voor een ogenblik Vincent d’Indy (1851 - 1941) herontdekt. Afgezien van de enigszins populaire Symphonie sur un chant montagnard francais is zijn werk alleen vertrouwder bij bewonderaars en mag er dus best wat meer aandacht aan worden besteed. Mogelijk was de componist geen begenadigd melodicus, maar het wist wel uit een flard melodie een gedegen, aansprekende compositie te maken.

Dat illustreren deze die werken uit verschillende scheppingsperioden. Ht Pianokwartet ontstond het vroegst in 1888 daarna volgde de Vioolsonate in 1904 en tot slot kwam het Strijksextet in 1927.

Waar het Pianokwartet nog een sterk Beethoveniaanse invloed heeft, laat de componist in beide andere werken meer zijn eigen stem horen. Er klinkt meer lyriek en charme in door met een mengeling van intimiteit en brille. Er zijn zelfs sensuele momenten.

De Duitse uitvoerenden geven deze werken ontspannen, maar veel aandacht voor d’Indy’s vele expressief-stilistische vondsten tot klinken en leggen de muziek mooi open zodat deze kan glanzen.