Ives: Symfonieën nr. 1, 2, 3 ‘The camp meeting’ en 4 voor koor en orkest. Los Angeles Master Chorale en Los Angeles filharmonisch orkest o.l.v. Gustavo Dudamel. DG 483.9502 (2 cd’s, 2u. 04’40”). 2020

 

Voordat het normale concertleven vrijwel tot stilstand kwam als gevolg van de Corona pandemie, kon Gustavo Dudamel nog net deze Symfonieën van Charles Ives uitvoeren en tegelijk ‘live’ laten opnemen in februari 2020 in de Walt Disney zaal in L.A.

Compleet is de reeks niet, want de New England Holiday symfonie, waarvan de vier delen de naam dragen van officiële feestdagen, mankeert. Ook de Universe symphony over de wonderen der schepping ontbreekt, maar dat is logisch, want de componist liet daarvan in 1915 alleen schetsen na.

Zoals wel vaker toont Dudamel zich een ideale gids in deze materie, die reikt van de haast schaamteloze romantiek van nr. 1 tot de modernistische complexiteit van nr. 4. De eerste Symfonie werd als een soort prove van bekwaamheid voor zijn leraar Horatio Parker aan de Yale universiteit geschreven en draagt iets van de schaduw van Brahms en Dvorak, maar was meteen ook een afscheid van de Europese traditie.

Symfonie nr. 2 is als een collage haast overvol van referenties aan de Amerikaanse muziek met citaten uit gezangen, patriottische liederen en zelfs vaudeville nummers. Dudamel ontwart knap de contrapuntische knopen die Ives legde met die fragmentarische toespelingen. Dat doet hij eveneens met de me citaten beladen Symfonie nr. 3 en de hartstochtelijke, meeslepende nr. 4 bij wijze van haast heilig slot.

Dudamels onvoorwaardelijke geloof in deze muziek en zijn enthousiasme daarvoor zijn voortdurend te horen en het San Francisco orkest speelt briljant en virtuoos. Zodat deze uitgave vrijwel op één lijn staat met die van Bernstein welke verspreid zijn opgenomen en beter dan die van Andrew Litton (Hyperion SACDA 67540 en 67525. Zou iemand het willen wagen om de Universe Symphony te (re)construeren?