Ingenhoven: Cellosonates nr. 1 en 2 ‘Quasi una fantasia’; Vermeulen: Cellosonates nr. 1 en 2. Doris Hochscheid en Frans van Ruth. MDG 903.1655-5 (61’31”). 2010

 

Dit is een van de vier cd’s die niet een Nederlands maar het Duitse label MDG besteedde aan twintigste eeuwse Nederlandse Cellosonates en Cellostukken. De andere twee bevatten de Cellosonate nr. 1 en 2 van Pijper, de Cellosonate nr. 1 van Ponse en de Sonata concertante van Escher (MDG 903.1534-6), de volgende de Cellosonates op. 41 en 56 plus Cinq Morceaux van Röntgen, het Scherzo op. 12/2, Invocation op 36 en Menuet op. 39/2 van Van Goens (MDG 903.1574-6) en de derde aan de Cellosonate van Schäfer, de Cellosonate en Trois impressions van Bosmans en 3 Korte stukken van Hekking (MDG 903.1703-6).

Voor bespreking heb ik daaruit deze gekozen. Wat Jan Ingenhoven (1876 - 1951) en Matthijs Vermeulen (1888 - 1967) gemeen hadden, was hun grote waardering voor Debussy en de oude Nederlandse polyfonisten. Daar vonden ze hun inspiratie die wel tot heel verschillende resultaten leidde. De beide Cellosonates van Ingenhoven hebben een vrij sereen en subtiel karakter, terwijl de werken van Vermeulen gedurfder, gepassioneerder, vrolijker en zelfs uitbundig zijn. Frans van Ruth beschouwt diens Cellosonate nr. 2 uit 1938 zelf als een der beste sinds Debussy.

Wat goed dat dit materiaal nu toegankelijk is om telkens weer te kunnen beluisteren. Dat het op bewonderenswaardig hoog niveau zo geëngageerd wordt gespeeld is van extra voordeel.