D’Indy: Symphonie italienne; Poème des rivages op. 77. IJslands symfonie orkest o.l.v. Rumon Gamba. Chandos CHAN 10660 (75’53”). 2010

Wat kent de bovenontwikkelde muziekliefhebber van d’ Indy’s omvangrijke oeuvre? Waarschijnlijk alleen de Symphonie sur un chant montagnard français voor piano en orkest op. 25 uit 1886.

Het is een duidelijk teken van globalisatie dat een orkest uit IJsland onder een Engelse dirigent (zoon van het vroegere ook dirigerende ééndags wonderkind Pierino Gamba?) zich systematisch over zijn orkestwerken ontfermt.

Dit is het vierde deel uit de serie. Deel 1 (CHAN 10464) bevatte Jour d’été à la montagne; La forêt enchantée en Souvenirs, deel 2 (CHAN 10514) de Tweede symfonie, Tableaux de voyage en Kadarec, deel 3 (CHAN 10585) de Derde symfonie, Choral varié, Istar en Diptyque méditerranéen.

Al luisterend kan men haast niet anders dan vaststellen dat de componist ten onrechte lang is vergeten, blijkbaar ook in Frankrijk zelf. Zijn kleurige, in principe impressionistische, schilderende muziek over meest Franse landschappen en onderwerpen.

De Symphonie italienne is geen compositie die geen verband houdt met de Prix de Rome, maar wel een vrij vroeg vierdelig stuk – de delen dragen de namen van de steden Rome, Florence, Venetië en Napels (een echte saltarello) - dat ontstond voordat de componist in 1872 bij Franck ging studeren. Onbekommerde, sfeervolle en fraai georkestreerde muziek.

Veel later, tussen 1919 en 1921, ontstond het Poème des rivages dat nog rijker en romiger is georkestreerd en een weerspiegeling is van zijn gelukkige huwelijk met de 35 jaar jongere Caroline Janson. Het werk kan gelden als zijn La mer met een uitbeeldingen van de wisselende sferen die de Atlantische oceaan oproept.

Dat IJsland over een voortreffelijk symfonie orkest beschikt en dat dus niet alle IJslandse musici een goed heenkomen zoeken op het Europese continent, wordt al gauw duidelijk in de prachtig klinkende opname.