Khatchaturian: Celloconcert in e; Concertrapsodie voor cello en orkest in d. Marina Tarasova met het Russisch symfonie orkest o.l.v. Veronika Dudarova. Regis RRC 1094 (63’22”). 1994

Khatchaturian: Celloconcert in e; Concertrapsodie voor cello en orkest in d. Dmitry Yablonsky met het Moskou’s symfonie orkest o.l.v. Maxim Fedotov. Naxos 8.570463 (57’11”). 2007

Het celloconcert dat Khatchaturian in 1946 schreef is nooit zo populair geworden als zijn vioolconcert en pianoconcert. Merkwaardig stuitte het werk destijds meteen op negatief commentaar van de beruchte commissaris voor cultuur Zhdanov omdat het net als composities van Prokofiev en Shostakovitch gebukt ging onder de cultus van ‘atonaliteit, dissonantie en onwelluidendheid’. Een merkwaardige beschuldiging wat de Armeense componist betreft, want ondanks wat lichte dissonanten is zijn muziek erg volks, inderdaad gebaseerd op volkomen tonale, meest melancholieke volksmelodieën met veel herhalingen, ostinati en een licht exotische Oosterse inkleuring.

Vrijwel datzelfde geldt voor de Concertrapsodie die in 1963 voor Rostropovitch werd geschreven en en die een groter beroep doet op de virtuositeit van de solist. Het werk heeft een nogal losse structuur en bevat wat minder direct aansprekende melodieën. Toch is het plezierige  muziek om naar te luisteren wat het stuk heeft iets energieks, romantisch en kleurigs.

De twee hier vermelde opnamen – er zijn er meer, o.a. van Lindström op BIS CD 719 en Wallfisch op Chandos CHAN 9866  – strijden om de eer en het is moeilijk om een voorkeur te bepalen. Wel steken ze duidelijk boven de rest uit. Overigens bestaat wel een opname van de concertrapsodie met Rostropvitch, op de piano begeleid door Aza Amintayeva (EMI 572.027-2).