Karlowicz: Symfonie op. 7 Wedergeboorte; Witte duif ‘Bianca z moleny’ op. 6. Nationaal filharmonisch orkest Warschau o.l.v. Antoni Wit. Naxos 8.572487 (62’32”). 2009

Karlowicz: Stanislaw en Anna Oswiecim op. 12; Litouwse rapsodie op.11; Episode op een gemaskerd bal op. 11. Nationaal filharmonisch orkest Warschau o.l.v. Antoni Wit. Naxos 8.570452 (70’41”). 2006

Voor mensen die de hoofdwegen van de klassieke muziek royaal hebben verkend, is het interessant om eens mooie zijwegen in te slaan om nieuwe ontdekkingen te doen. Naar de Poolse componist Mieczyslav Karlowicz bijvoorbeeld (1876-1909).

Voor diens orkestwerken hebben zich eerder succesvol Gianandrea Noseda en Yan Pascal Tortelier in Engeland ingezet (Chandos CHAN 9986 en 10298) maar de goedkopere Poolse Naxosopnamen zijn minstens zo waardevol.

Eigenlijk is het jammer dat van deze interessante componist ten gevolge van zijn vroege dood niet meer te ontdekken valt, want bij op. 14, Epizod na maskaradzie, houdt zijn oeuvre op.

Karlowicz behoorde rond de wisseling van de negentiende naar de twintigste eeuw met Fitelberg, Szymanowski en Róžycki tot de ‘Jong Polen’ beweging die zich uitte in een vrij subjectieve, soms impressionistische en emotionele expressie. Maar hij had ook nog in de verte iets van een Poolse post-Tchaikovsky.

Al die kenmerken zijn waar te nemen in zijn enige symfonie en in de zeer mooi verzorgde en toegewijde vertolkingen van Wit komen ze ideaal naar voren.