Korngold: Vioolconcert op. 35; Bernstein: Serenade naar Plato’s Symposium. Liza Ferschtman met resp. het Praags symfonie orkest o.l.v. Jiří Malát en het Gelders orkest o.l.v. Christian Vasquez. Challenge CC 72755 (58’22”). 2017 

Op het titelblad van de partituur staat: ’Serenade gebaseerd op Plato’s Symposium voor soloviool, strijkers, harp en slagwerk’. Zou het stuk uit 1954 vaker zijn gespeeld als het simpelweg ht Vioolconcert van Bernstein zou hebben geheten? Misschien wel.

Maar hoewel wordt gezegd dat men ook van deze muziek kan genieten zonder iets te weten over dat Symposium, de samenvatting over de vijf delen in de programmatoelichting van de componist vertelt niet waarom het werk is opgebouwd als een  raar vormgegeven suite.

Sinds biografen ons erg veel hebben verteld over Bernsteins losbandige privéleven, is het fascinerend te merken hoe hij werd geïnspireerd door een serie toespraken over diverse liefdesvormen.

Hoe dat ook zij, de Serenade is één van Bernsteins fraaiste concertstukken. Het is uiteraard eclectisch, zoals vaak bij deze componist, met echo’s van Copland, Bartók en vooral Stravinsky. Het bevat ook voorbodes van wijsjes die in West Side Story en Candide zouden verschijnen en enkele overtuigende big band jazzklanken voor strijkers.

Ook bevat het iets van de meest gepolijste en samenhangende muziek van de componist. Sprankelend in het kleine ‘Eryximachus’ scherzo en heel aangrijpend in het intense langzame deel ‘Agathon’.

Hoewel deze Serenade maar weinig meer te horen is tijdens concerten, bestaan er gelukkig aardig wat opnamen van. Daaraan voegt Liza Ferschtman nu een heel fijne toe. Ze houdt een helder betoog met veel zorg voor details en voegt meer dan een greintje extra innerlijke betekenis aan de meer meditatieve muziek toe. Ze slaagt er vooral goed in om in de langzamer momenten de luisteraar het gevoel te geven dat hij zelden iets mooiers hoorde in deze ‘serie gerelateerde verklaringen om de liefde te eren’ (dixit Bernstein).

Vergelijkingen met Joshua Bell (Sony SK 89358), Anne Sophie Mutter (DG 474.500-2) en Gidon Kremer (DG 469.829-2) worden goed doorstaan. Dat hierna ook Korngolds Vioolconcert kleurrijk en behoorlijk hartstochtelijk in al zijn bitterzoetheid klinkt, is wel toevertrouwd aan Liza Ferchtman en maakt deze uitgave tot een verdiend succes.