Klein, T.: Chambery, kamermuziek voor basklarinet. Leichte Überlappungen; Kengboginn; SteinHolzGummWasser; Bogus bogey; Vermutung; Tömba tömba; Poppe: Schlaf. Fie Schouten (bsskl, contrabaskl) met Jelte Althuis (baskl, contrabaskl), c.q. Goska Ispording (klav), Bart de Vrees (slagw), Tarmo Johannes (fl) en Taavi Kerkmäe (p), Marko Kassl (acc). Attaca ATT 201856 (50’12”). 2018
Zes werken van de Duitse altsaxofonist en basklarinettist Tobias Klein (1967) die zich in Amsterdam als componist beweegt op het terrein van de jazz en de geïmproviseerde muziek en leider is van het Spinfax ensemble zijn hier bijeengebracht. Het moeten cd premières zijn en andere werken van hem lijken nog niet te zijn opgenomen.
De titel die de cd meekreeg is geen foute spelling van de stad Chambéry in de Franse Alpen, maar staat voor ‘kamerachtig’ wat nogal vanzelfsprekend is omdat het om weliswaar qua instrumentatie wisselende, maar steeds kleinschalige composities gaat met steeds de basklarinet van Fie Schouten in de centrale positie en haar echtgenoot Tobias Klein aan haar zijde. Ze inspireren en beïnvloeden elkaar duidelijk sterk en positief.
Veel van de aantrekkingskracht van de warme toon van de basklarinet - ook in het orkest een van mijn lievelingsinstrumenten in een solo - schuilt in zijn warme, donkere als zoete honing vloeiende toon die hier echter soms dat bekende karakter verruilt voor een pittiger toon, zoals meteen in Leichte Überlappungen waarin de klank ontstaat vanuit wiskundige calculaties tussen noten en tempi. Later, in het boventoonrijke Tömba tömba is dat op een andere manier het geval; met een lick die een veerkrachtig ritme veroorzaakt ontstaat daardoor een verrassende klankwereld.
En dan is er die opvallende en aangename afwisseling door de diverse bezettingen: Klaveciniste Goska Isphording meldt zich in Klengboginn, slagwerker Bart de Vrees in SteinHolzGummiWasser, fluitist Tarmo Johannes en pianist Taavi Kerkmäe in Bogus bogey en accordeonist Marko Kassi in de ritmische danssfeer van Vermutung. Het laatste stuk van de Duitse Enno Poppe (1969) is een mooi rustgevend, maar niet in slaap wiegend stuk met de titel Schlaf.
Wat een fraaie waaier aan kleuren en speeltechnieken wordt hier ontwikkeld met steeds de fantastische Fie Schouten als muzikantesk en uiterst virtuoos middelpunt. Ze toont aan hoe aangenaam eigentijdse muziek kan zijn.