Poulenc: Sinfonietta FP. 141; Pianoconcert FP. 146; Koechlin: Vers la voûte étoiée op. 129; Sur les flots lointains op. 130. Artur Pizarro (p) met het Bambergs symfonie orkest o.l.v. Thomas Rössner. Odradek ODRCD 364 (65’25”). 2017, 2019 

Deze uitgave is vooral van belang door beide werken van Charles Koechlin (1867 - 1950). Vers la voûte étoiée is een compositie waaraan hij tussen  1923 en 1933 bleef schaven en die hij in 1939 nog eens herzag. Het gaat om een nocturne bij wijze van een reis naar ver van de aarde verwijderde plekken die echter nog steeds een relatie onderhouden met menselijke emoties. Het werk is opgedragen aan de herinnering van de astronoom, geofysicus en schrijver Camille Flammarion. De componist had een brede belangstelling die zich ook uitstrekte tot fotografie en astronomie.

Zijn Sur les flots lointains uit 1933 duurt nog geen zes minuten en werd gecomponeerd in samenwerking met zijn Amerikaanse leerling Catherine Urner. Het is een heel sfeervol, intens en melancholiek werk.

Met de Sinfonietta (1947) en het Pianoconcert (1949), twee late werken, komen we met Poulenc in vertrouwder vaarwater. De Sinfonietta krijgt een goede beurt, maar van het Pianoconcert herinner ik me joyeuzer uitvoeringen van Eric le Sage (RCA 82876-60308-2) en Duchable (Warner 2564-62552-2).