Kapustin: Celloconcert nr. 1 op. 85; Schnittke: Celloconcert nr. 1. Eckart Runge met het Omroeporkest Berlijn o.l.v. Frank Strobel. Capriccio C 5362   (69’43”). 2019

 

Deze uitgave verschijnt op het juiste moment om als een soort herding te dienen van de in in 1937 in het Oeikraïnse Gorlovska  geboren Nikolai Kapustin die 2 juli 2020 is gestorven. Hij ging in 1961 in Moskou naar het conservatorium om piano te studeren, maar het was vooral de jazzwereld die hem aantrok. Hij werkte in de Central artist’s Club big band van Juri Saulski en de band van Oleg Landstrem.

Rusland en jazz zijn nooit echt een goede symbiose geworden en het is de vraag of het begin van Kapustins carrière als jazzpianist wel een goede  invloed had op zijn voortgezette loopbaan als klassiek componist. Wel was hij ook klassiek onderlegd en behoorlijk productief.

Zijn Celloconcert nr. 1 componeerde hij op zijn zestigste en het lijkt er inderdaad op of hij soms Moskou verwisselde tegen Manhattan. Het largo is een en al zomerse blues. Het hele werk raast in 26 minuten voorbij zonder diepe sporen na te laten

Schnittke voltooide zijn Celloconcert nr. 1 in Hamburg na zijn eerste hartaanval. Hij was daar al aan begonnen toen hem dat overkwam en volgens sommige bronnen was hij alles daarvan vergeten, volgens andere stond het hem nog helder voor de geest. Het werk was opgedragen aan Natalia Gutman die er later ook een opname van maakte met Kurt Masur en het Londens Filharmonisch orkest (EMI 754,443-2). Het is een wat overpeinzend, ook enigszins somber en gekweld werk met een onverwachte latente invloed van Alban Berg en gelukkig ook tekenen van hoop.

Runge zorgt in beide werken voor een zowel gepassioneerde als lyrische verklanking en Frank Strobel begeleidt hem met aandacht en zorg.