Khatchaturian: Vioolconcert; Barber: Vioolconcert op. 14; Adagio voor strijkers. Mikhail Simonyan met het Londens symfonie orkest o.l.v. Kristjan Järvi. DG 477.9827 (70’33”). 2011

Je hoeft de media maar te volgen om te zien (en op radio, tv, via cd’s ook te horen) hoe groot de explosie aan hoogbegaafd jong muziektalent er in eigenlijk alle disciplines is. Een heel verheugend verschijnsel.

Neem de net als Repin en Vengerov in Novosibirsk geboren Armeense violist Simonyan, die in de V.S. is getogen en daar zijn opleiding genoot. Hij werd al jong met lauweren gekranst, maakte zijn cd debuut op Delos met de Vioolsonates van Prokofiev en krijgt nu voor een internationaler publiek de mogelijkheid om zich in een Armeens en een Amerikaans vioolconcert nader te profileren.

Hij doet dat met veel overtuigingskracht en voegt zich zo wat Khatchaturian betreft bij andere (deels oudere) jongeren als Julia Fischer (Pentatone PTC 5186-059) en Khatchatrian (Naïve V 4959) en wat Barber aangaat bij Ehnes (Onyx 4016), Bell (Decca 475.7710) en Hahn (Sony 509970-89029-2).

Een bijzonderheid bij het concert van Khatchaturian dat hier op heel fraai geconcipieerde, want transparant, vrij licht, heel plooibaar, warmbloedig gepresenteerd wordt aangeboden, is dat Simonyan een door de Armeense componist Artur Avanesov geschreven cadens gebruikt. Daarin klinken heel duidelijk elementen van de Armeense volksmuziek mee. Het draagt bij aan een heel verleidelijke uitkomst. Dit zorgt voor een welkome afwisseling ten opzichte van de eigen inbreng van de componist.

Simonyan legt bij Barber de nadruk op de elegante, lyrische kanten van het werk zonder de briljante kanten tekort te doen. Een betere begeleiding had hij zich niet kunnen wensen.

Een conclusie: deze cd ontleent zijn grootste belang meer aan de geografisch-stilistische aparte aanpak van Khatchaturian dan aan de meer globale visie op Barber. Fischer c.q. Bell blijven met andere koppelingen de grootste rivalen.