Krenek: Symfonische elegie op. 105. Leichte Stücke op. 146 nr. 1-7; Adagio en fuga; Kurze Stücke nr. 1-5 op. 116; Symfonisch stuk op. 86; Sinfonietta a Brasileira op. 131. Leopoldinum kamerorkest Wroclaw o.l.v. Ernst Kovacic. Capriccio 5033 (78’08”). 2008

In 1960 verscheen in de bijzondere Philips reeks Modern Music een lp  (getooid met een prachtige afbeelding van Yves Klein) met een werk voor strijkorkest van Krenek – waarschijnlijk de bijna een kwartier durende Symfonische elegie ‘in memoriam Anton Webern’ uit 1946 – die destijds bijzonder indruk op me maakte. 

Hier werd op heel direct toegankelijke wijze twaalftoons muziek gebruikt voor expressieve doeleinden wat vooral blijkt uit het middengedeelte, een treurmars in de geest van Mahler.

Het aantrekkelijke van veel muziek van Krenek is, dat deze zo weet extreme stijlen met elkaar te verzoenen. Hij beweerde dat hij in de geest niet oud genoeg was om met pseudotraditionele middelen op zijn lauweren (de opera Jonny spielt auf) te rusten, maar ook dat hij zijn intellectuele zoektocht naar de ‘waarheid’ tot dogma maakte: “De regel treedt op in het kostuum van de waarheid met de pretentie geloofd te worden”.

De uitweg uit het dilemma dat deze wisselwerking tussen regel en waarheid biedt, is een langs dialektische weg gewonnen synthese.

Voorbeelden daarvan zijn op deze cd met voornamelijk latere werken te vinden in uitvoeringen die meer dan adequaat zijn.