Liszt: Grand duo concertant S. 128; Die Zelle in Nonnenwerth S. 382; Epithalem zu Eduard Reményi’s Vermählungsfeier S. 129; Hongaarse rapsodie nr. 12 S. 379a; Elegie nr. 2 S. 131; Romance oubliée S. 132; La lugubre gondola S. 134. Ulf Wallin en Roland Pöntinen. BIS SACD 2085 (60’02”). 2014

Afgezien van wat voor viool en piano gearrangeerde werken als zijn eigen pianowerken Valse caprice nr. 6, Consolation nr. 3, Mephistowals nr. 1 en het Duo S. 127 die eerder door Chris Nicholls en Jonathan Ayerst op Hyperion CDA 66743, door Voytek Proniewicz en Wojciech Weleczek (Naxos 8.573145) en door Thomas Albertus Imberger en Edoardo Torbianelli (Gramola 98932) werden vastgelegd, geven de Scandinaviërs een goed beeld van de weinige kamermuziek  voor viool en piano en vioolsolo waardoor Liszt tekende.

In zijn zevendelige Grand duo concertant gebruikt Liszt een thema van de violist Lafont dat hij spiritueel en met Hongaars vuur opwaardeert. Die Zelle in Nonnenwerth is een liefevol romantisch stuk over het eilandje in de Rijn dat Liszt bijna had gekocht en dat oorspronkelijk voor cello bestemd was (en die als zodanig o.a. fraai door Steven Isserlls op Hyperion CDA 67948 en Sergei Istomin op Zig-Zag Territoires ZZT 04090-2 is vereeuwigd).

De beroemde violist Eduard Reményi (1828-1898) moet verrast en blij zijn geweest toen Liszt hem op zijn trouwdag Epithalem aanbood. Of hij het die dag met Liszt aan de iano ook heeft gespeeld? Bij de Hongaarse rapsodie gaat het niet zonder meer over de bewerking van het pianostuk met behoud van alle passie.

De dolcissimo amoroso beginnende, later opwindender wordende Elegie nr. 2 is opgedragen aan Lina Ramann, de zijn eerste biograaf.

Maar nog interessanter is de nogal trieste Romance oubliée met zijn achtergrond als het lied ‘O pourquois done’ en zijn relatie met het canto religioso uit het tweede deel van Berlioz’ Harold en Italie.

Van La lugubra gondola kennen we de pianoversie maar met een viool erbij wordt het voorgevoel dat de componist had over de dood zes weken later van zijn schoonzoon Wagner nog inzichtelijker. Met cello – ook op de cd van Istomin – mogelijk nog meer door de donkerder toon.

De vertolkingen, de opname en de beschrijvingen in het cd boekje zijn alle van de hoogste kwaliteit. Wallin en Pöntinen dragen hier veel bij aan een beter begrip voor de componist met hun stemmingsvolle virtuoze spel.