Liszt: Metanoïa.  ‘Après une lecture de Dante, Fantasia quasi sonata’ uit Années de pélerinage II S.161/VII; Ballades nr. 1 in Des S. 170 en 2 in b S. 171; ‘La vallée d’Obermann’ uit Années de pélerinage I, S. 160/VI; Consolations nr. 1-6 S. 171a. Béatrice Berrut. Aparté AP 137 (73’20”). 2016

Bij de oude Grieken stond het begrip metanoïa voor ‘een norm opleggen voor een mogelijk beter gedrag’. Dit is het zichzelf aansporende motto dat de Zwitserse pianiste aan deze cd meegeeft.

Ze stelde een qua stemmingen en karakter veelzijdig recital programma samen, waarin het zwaartepunt meteen bij de Dantesonate, gebaseerd op Dante’s La divina commedia, ligt. Berrut doet het drama van dit werk nauwelijks tekort en speelt met de vereiste kracht en intensiteit, maar het is in de lyrische momenten dat ze treft met subtiele dichterlijke inzichten. Het werk klinkt hier ook goed geproportioneerd en in passende tempi

In beide Ballades klinkt in de eerste een suggestie van marsritme door met fraaie sporen in de rechter hand en in nummer twee mag de bas lekker grommen. Aan fraaie kleurnuancen mankeert het niet.

La vallée d’Obermann vormt het hart van de eerste bundel Années de pélerinage en krijgt hier een Byronachtige gloed als expressie van de ‘ondoordringbare grandeur van de natuur’.

Van de zes Consolations is de derde het bekendst als herinnering aan Chopins Nocturne in Des en de zesde het grilligst. Technisch zijn deze stukken minder veeleisend dan het gemiddelde pianowerk van Liszt. Die speelruimte wordt hier benut om de werken met een extra mooie toon gestalte te geven.

Als geheel is zo sprake van een hoogwaardig programma waarvan de vele kanten van Liszt recht worden gedaan. Missie geslaagd dus.