Lotichius: Rebotko voor 2 fluiten en piano; Strijkkwartetten nr. 1 en 2; Pianostukken Anailtalrax (ged.). Resp. Inez, Pauline en Lilian Lotichius, het Zephyr strijkkwartet en Ralph van Raat (p). Q-Disc Q 97057 (59’54”). 2002

Lotichius: Symfonietta; Concert voor 3 saxofoons, piano en orkest; Four songs on native American poetry. Resp. Prima la musica o.l.v. Dirk Vermeulen, Eliane Rodrigues (p), Rudy Haemers, Karla van Loo en Maria Liekens (sax) en Michelle Mallinger (ms) met Prima la musica o.l.v. Dirk Vermeulen. Brilliant Classics 9158 (60’41”). 2008

Lotichius: Liederen, chansons & Ditties nr. 1-25 voor zangstem, saxofoon en piano; Liederen en chansons nr. 1-20. Resp. Hantzen Houwert (ms), Benny Laureyn (sax) en Erik Lotichius (p) en Caren van Oijen (ms) en Alessandro Misciasci (p). Q-Disc Q 97008 (2 cd’s, 1u. 49’25”). 2001 

Tijdens mij lagere en middelbare schooltijd was ik bevriend met Hans Lotichius die vanuit de dorpskern van Nuenen op enige kilometers afstand bij het niet meer in gebruik zijnde station Nuenen-Eeneind woonde. Daar leerde ik Hans’ oudere broer Erik (1928-2015) kennen die toen ijverig piano studeerde. Nader contact had ik nauwelijks mer hem in zijn gymnasiumtijd op het Eindhovense Lorentz lyceum, maar op afstand volgde ik hem nog enigszins aan het Amsterdamse Conservatorium waar hij piano, compositie en muziektheorie studeerde en later zelf les gaf.

Zijn later geschreven serieuze werken - pianoconcerten, saxofoonconcerten, een symfonie, het Concerto leggiero voor piano en orkest, de Variaties op een thema van Ellington, het Concerto grosso voor fanfare, blaaskwintetten, solosonates voor altviool en altsax, saxofoonkwartet en tubasonate kende ik vaaglijk.  

Hij publiceerde ook een autobiografie onder de titel Mood Indigo en in een In memorium schreef De Volkskrant dat Lotichius tegen alle twintigste eeuwse muziekstromen in gewoon muziek schreef om de mensen te laten genieten, om de wereld een beetje mooier te maken. Opvallend is dat daarbij de inspiratie vaak uit de lichtere muziek - Amerikaanse jazz (Garner, Peterson), Franse chansons - komt en dat de saxofoon zo’n grote rol speelt. Wel gaf hij in Rebotko een aardige draai aan het minimalisme van Pärt.

Na dit drietal cd’s te hebben blijft de indruk bestaan van best interessante, veelzijdige muziek van iemand die toch altijd een nogal vaag silhouet had.