Liszt: Totentanz S. 126; Pianoconcerten nr. 1 in Es S. 124 en 2 in A S. 125. Béatrice Berrut met het Tsjechisch nationaal symfonie orkest o.l.v. Julien Masmondet. Aparté AP 180 (55’58”). 2017

Onder de titel Athanor (in de alchemie een oven met gelijkmatig verdeelde warmte, in de etymologie een Arabisch begrip van een ideale amulet matrix) maar bij Liszt een term die zijn zoektocht naar het volmaakte aangeeft, laat de Franse pianiste Béatrice Berrut de drie bekendste concertante werken van Liszt samen met een Tsjechisch orkest horen.

Vooral bij de Totentanz, een reeks variaties op het Dies irae, was Liszt lang naar volmaaktheid op zoek. De eerste versie is uit 1849, in 1853 en 1859 volgden herzieningen. Maar aan Pianoconcert nr. 1 knutselde Liszt ook lang want er vergingen ruim twintig jaar tussen de eerste schets uit 1835 en de eerste keer dat het in 1856 werd uitgevoerd. 

Berrut, hoe goed een mooi ze ook speelt en hoe goed ze ook wordt begeleid, heeft zeker voor kritische cd kopers de pech dat anderen, nog groteren haar voor waren met nog indringender uitvoeringen van de combinatie van dit drietal werken: Eldar Nebolsin (Naxos 8.570517) en meer nog Krystian Zimerman (DG 423.571-2).

Ze zou slim zijn geweest wanneer ze zich had geconcentreerd op de andere werken voor piano en orkest die we zelden of nooit te horen krijgen, zoals de Grande fantaisie sur thèmes de Berlioz’ Lélio S. 129 uit 1834, Malédiction S. 121 uit 1833, het onvoltooide De profundus S. 121a uit 1835, de Fantaisie sur motifs de Beethoven’s Ruinen von Athen uit 1852, de Fantaisie sur des mélodies hongroises S. 123 uit 1852 en het onvoltooide Pianoconcert nr. 3 S. 125a uit 1839.

Misschien iets voor een volgend project.