Lekeu: Vioolsonate in G V. 64; Pianotrio in c. Bruno Monteiro (v), Miguel Rocha (vc) en João Paulo Santos (p). Brilliant Classics 95739 (77’55”). 2018 

Het was tragisch dat de zeer getalenteerde Belgische componist Guillaume Lekeu (1870 - 1894) zo jong op 24-jarige leeftijd overleed. Er had nog veel van hem verwacht mogen worden. Toch liet hij gelukkig een nog redelijk omvangrijk oeuvre na. Dat bestaat uit de onvoltooide opera Barberine, een twintigtal liederen, zo’n zes symfonische werken, veertien kamermuziekwerken en ruim een dozijn, meest korte pianowerken.

Dat alles samen is ooit vastgelegd op acht cd ’s (Ricercar RIC 351). Daarnaast circuleert een aantal losse opnamen met zijn werk. Als zijn bekendste werk geldt de magistrale post-Wagneriaanse Vioolsonate met zijn prachtige eb- en vloedwerking.

Met Lola Bobesco en Jacques Genty (Philips 30C 3030), via Arthur Grumiaux en Riccardo Castagnone (Philips 438.516-2 tot Alina Ibragimova  en Cédric Tiberhien (Hyperion CDA 67820) is dat werk een aantal keren opgenomen,

Nu verscheen een nieuwe, best welkome goedkope versie van Bruno Montero en João Paulo Santos die het werk eveneens met passend en waardig gevoel spelen, daarbij zorgvuldig omgaand met details.

Maar zijn belang ontleent deze cd nog meer aan het Pianotrio, een ten onrechte wat onderschat gepassioneerd vierdelig meesterwerk met een omvang van bijna drie kwartier en van een Beethoveniaanse allure. Het bevat een paar bijzondere momenten in de ontroerende, lange pianopassage aan het begin van het très lent, het krachtige scherzo als geheel en het geheimzinnige lento gedeelte uit de finale.

Het zijn juist die ogenblikken die deze als geheel goed geslaagde opname zijn bijzondere waarde verlenen.