Landini: l’Occhio del cor. Poiché partir convienmi, donna cara; Tante belleçe in questa donna stanno; Che cosa è quest’amor che ‘l ciel produce; Nella tuo luce tien tla vita mia; Non arà may pietà questa ma dina; L;alma mie piang’e mai non può pace;Gram-piant’agli ochi, greve doglia al core; Per un amante rio tal pena sento; Divennon gli ochi mie nel partir duro; Ochi dolenti mie che pur pianhete; Mostrommi Amor già fra le verdi fronde; Che pena è questa al cor; Non per fallir di me tuo vista pia; Muort’oramai deh misero dolente; Guard’una volta incià verso ‘l tuo dervo. La reverdie o.l.v. Christophe Delignes met Elisabetta de Mircovich, Livia Caffagni, Claudia Caffagni. Arcana A 462 (63’42”). 2018
Eén van mijn leermeesters bi de studie muziekwetenschap in Utrecht was de bewonderenswaardige Hèlène Nolthenius die juist toen ik haar ook als collega critica leerde kennen in 1956 Renaissance in mei, Florentijns leven rond Francesco Landini bij ‘Het Spectrum’ had gepubliceerd. Ik heb het nog maar eens tevoorschijn gehaald.
In de Squarcialupi Codex is deze al als zevenjarige door de pokken blind geworden Francesco Landini (ca. 1325 - 1397) afgebeeld met een lauwerkrans omdat hij ook ver buiten Florence als een van de belangrijkste ars nova componisten werd beschouwd.
Ensemble La reverdie werd in 1986 gesticht door de zusterparen Claudia en Livia Caffagni en Elisabetta en Ella de Mircovich, waarbij zich later Doron David Sherwin voegde. Het wijdde zich specialistisch aan vocaal Italiaans polyfonisch repertoire uit de dertiende tot vijftiende eeuw, maar zorgde zo nodig ook voor begeleiding met luit, fluit, vedel, harp en kornet.
La reverdie heeft als ensemble dat is gespecialiseerd in Middeleeuwse muziek de gave om deze muziek naar het schijnt moeiteloos op de juiste wijze te interpreteren. Veel aandacht is besteed aan tekstduiding, aan de expressie van de woorden die vaak iets rusteloos, iets zoekends hebben. Elk woord wordt hoorbaar, maar dat gebeurt ongemerkt.
Dat lijkt spontaan plaats te vinden en getuigt van grote vertrouwdheid met dit idioom.
De titel van deze uitgave, l’Occhio del cor (Het oog van het hart) voor de Magister Coecus en 15 van zijn werken is terecht gekozen. Dat hij ook beroemd was als organist van de San Lorenzo in Florence is een ander kapittel.