Landini: L’occhio del cor. Reverdie o.l.v. Christophe Deslignes. Arcana A 462 (64’56”). 2018

Een uitgave als deze brengt me weer even terug naar de Utrechtse colleges van Helene Nolthenius die gespecialiseerd was in de twaalfde en dertiende eeuwse Italiaanse muziek en mijn belangstelling wekte voor de op zevenjarige leeftijd blind geworden Florentijnse dichter/componist Francesco il cieco (Francesco de blinde Landini, ca. 1330-1397) die in Venetië poëet-laureaat was.

Samen met Claudia Caffagni (s., luit), Livia Caffagni (s., fluit, vielle), Elisabetta de Mirkovich (s., rebeke, vielle), Teodora Tommasi (ms., harp, fluit) en Matteo Zenatti (y., harp, tamburella) onderzoekt de zelf een organetto bespelende dirigent Christophe Deslignes in L’occhio del cor aan de hand van een vijftiental ‘Liederen van het oog van het hart’ en van ‘onzichtbare liefde’ een aantal aspecten van Landini’s dichtkunst en muziek en wordt haast terloops gezorgd voor enige cd premières. 

Bij de meeste liederen gaat het om ballades, waarvan er twee  - Non  ará may pietà’ en ‘Che pena e questa al cor’ - instrumentaal worden uitgevoerd door Deslignes. De wereldse liefdesliederen hebben vaak een licht religieuze achtergrond. Een van de mooiste is ‘Non per fallir di me tuo vista pia’, terwijl de drie sopranen uitblinken in ‘L’alma pie piang’e mai non può aver pace’. Niet zelden worden ook toespelingen op blondheid gemaakt.

Voor deze opname werd musicologische steun ingeroepen van Davide Daolmi. Als uitkomst ontstond een mooi met veel verve en toewijding, misschien niet steeds volmaakt gerealiseerd klankbeeld van de Dageraad der Middeleeuwen.