Lalo: Pianotrio’s nr. 1 in c op. 7, 2 in b en 3 in a op. 26. Leonore pianotrio. Hyperion CDA 68113 (79’16”). 2014

Dat het de moeite loont om eens wat dieper te graven in het repertoire van Edouard Lalo (1823 - 1892) dan zijn populaire Symphonie espagnole voor viool en orkest, zijn Celloconcert, zijn Concert russe, zijn balletmuziek Namouna en zijn opera Le roi d’Ys bewijst deze cd met zijn drie Pianotrio’s. De rest van zijn orkestwerken en zijn kamermuziek is altijd nogal verwaarloosd.

De beide eerste trio’s zijn jeugdwerken uit 1850 en 1852 en zijn goeddeels gemodelleerd naar Schumanns kamermuziek net een vleugje Mendelssohn. Maar Pianotrio nr. 3 uit 1880 maakt een krachtiger, meer eigen indruk. Het is in harmonisch opzicht rijker en melodisch boeiender en zangeriger in een idioom dat richting Wagner wijst. Lalo was een opvallende bewonderaar van de Duitse romantiek en zei ooit: “Duitsland is mijn ware muzikale vaderland’ en bracht dat in de praktijk met goed gestructureerde composities.

Inventieve, kostelijke muziek die met groot vakmanschap is geschreven en die een te weinig bekende verrijking van het repertoire voor pianotrio vormt. Benjamin Nabarro (v), Gemma Rosefield (vc) en Tim Horton (p) van het Leonore trio geven er tot in de puntjes verzorgde en er gewicht aan gevende uitvoeringen van. De opname voldoet aan de hoge normen van Hyperion.