Leoncavallo: Zazà. Ermonela Jaho (s., Zazà), Riccardo Massi (t,. Milio Dufresne), Stephan Gärtner (b., Cascart), Patricia Bardon (ms, Anaïde), David Stout (b., Bussy) e.a. met het BBC Symfonie orkest en de BBC Singers o.l.v. Maurizio Benini. Opera Rara ORC 55 (2 cd’s, 2u, 14”01’). 2015
Het is goed om aan de hand van deze opera van Leoncavallo uit 1900 aan te tonen dat zijn reputatie niet alleen is gevestigd op Pagliacci. Zijn bitterzoete werk en vierde opera (de andere zijn behalve Paljas I Medici, Chatterton en La bohème) op een eigen libretto gaat - net als Puccini’s Tosca - over een zangeres, in dit geval over een chanteuse in een Frans provincietheater die verliefd wordt op een rijke, aantrekkelijke, maar hypocriete Parijse zakenman Milio Dufresne, die haar niet vertelt dat hij al is getrouwd en een kind heeft. De affaire eindigt wanneer ze daar achter komt. Het blijkt ook dat ze zelf een dochtertje heeft.
Met Ermonela Jaho is een uitstekende vertolkster van de titelrol gevonden. Ze krijgt verschillende aria’s te zingen, te beginnen met ‘Lo sai tu che vuol dire un uom che fugge’ waarin ze haar situatie als moeder uitlegt en nog wat gespannen klinkt. Naar daarna in het plagerige ‘No; sono un tesoro!’ en in ‘Ammogliato... e un angelo ha per figlia!’ nadat ze heeft ontdekt dat haar beminde is getrouwd en een kind heeft, is ze op treffende manier verontrust, nog niet wetend hoe het verder moet.
In ‘È un riso gentile’ vertelt Milio hoezeer hij op Zazà is gesteld en in ‘Zazà, Zazà, non ti attristare’ hoe het hem spijt dat hij drie maanden naar Amerika moet. Riccardo Massi toont een zekere zwierigheid met zijn mooi hier passende stem. Als een soort wijze bemiddelaar en adviseur waarschuwt Stephan Gärtner als Gascart, haar soms jaloerse ex de goedgelovige Zazà voor haar minnaar in de aria ‘Buona Zazà del mio buon tempo’. Maar het mooist van hem is ‘Zazà, piccola zingara’ uit de vierde akte waarin hij haar voorspelt dat het einde van haar lot nog niet is bereikt.
David Stout leent zijn stem krachtige en zelfverzekerde stem aan impresario Bussy en Patricia Bardon is een mooi zorgzame Anaïde. Het leidt tot een heel geloofwaardige en overtuigende uitvoering waaraan de BBC Singers en het in mooie tempi en voor de juiste dramatische kracht zorgende BBC Symfonie met Maurizio Benini een belangrijk aandeel hebben.
Van deze opera bestaat nog een geheel Italiaanse opname uit Rome van Silvano Frontalini uit 2000 (Bongiovanni GB 2289/90-2), maar die is niet echt beter.