Liszt: Harmonies poétiques et religieuses nr. 1-12 S. 172a. Wojciech Waleczek. Naxos 8.573773 (72’38”). 2018
Gisteren, 31 juli 2021, was het 135 jaar geleden dat Franz Liszt in Bayreuth overleed. Normaal gesproken geen belangrijk herdenkingsfeit, maar het kan geen kwaad om er aan de hand van een van zijn minder bekende composities even bij stil te staan.
De tussen 1847 en 1852 geschreven reeks Harmonies poétiques et religieuses met deeltjes als ‘Invocatio’, ‘Ave Maria’, ‘Bénédiction de Dieu dans la solitude’, ‘Pensée des morts’, ‘Pater Noster’, ‘Hymne de l’enfant à son réveil’, ‘Miserere d’après Palestrina’, ‘La lampe du temple’ en ‘Cantique d’amour’ was de eerste bundel met pianowerken die hij schreef nadat hij zijn loopbaan als concertpianist had opgegeven en voordat hij dirigent werd in Weimar.
Afgezien van het bekende ‘Funérailles’ dat in 1849 ontstond na de Oostenrijkse onderdrukking van de Hongaarse revolutie is de reeks vooral een expressie van Liszts sensuele soort katholicisme, wat lang niet bij iedereen tot de goede smaak behoorde.
De aanstoot tot het werk gaven de vier gelijknamige gedichtenbundels van Lamartine uit 1830. Liszt hiel zich er jaren mee bezig. Er bestaan diverse eerdere opnamen van de reeks (die deels ook hier zijn besproken). De bekendste is van Leslie Howard (Hyperion CDA 67187).
Maar de versie uit 1847 is daaronder een soort weeskind, dat nooit door Liszt is gepubliceerd. Het werk moest worden gereconstrueerd door Leslie Howard aan de hand van Liszts schetsboeken. De opname van de Poolse pianist Wociech Waleczek is hoogst welkom, want waar Howard het soms moeilijk heeft in zijn interpretatie, toont hij geen enkel probleem. Misschien is Howard wat toegewijder en respectvoller, maar de Pool reageert met meer gevoel op de wisselende stemmingen en legt meer nadruk op de term poétiques van de titel. De interpretatie is vrij van vals sentiment; ‘Funérailles’ klinkt krachtig en haast boos, ‘Bénédiction de Dieu dans la solitude’ is vol vervoering.
Toch iets voor een kleine herdenking.