Lalo: Celloconcert in d; Cellosonate in a; Chants russes op. 29b. Maria Kliegel (vc), Bernd Glemser (p) en Esterházy Sinfonia o.l.v. Michael Halász. Naxos 8.554469 (59’25”). 1998

Het enige bezwaar dat men tegen de uitvoering van het Celloconcert kan hebben, is dat het orkest in het eerste deel de staccato akkoorden wel erg luid en nadrukkelijk laat horen. Maria Kliegel ziet het werk als een kernachtig, dramatisch stuk en handelt daarnaar met krachtige toon en briljant spel. In het langzame deel dat wat traag verloopt, heerst een passende melancholieke sfeer en de finale klinkt veerkrachtig, robuust met een mooi romantisch klinkende orkestinbreng en duidelijk hoorbare blazers.

Met dit werk handhaaft Kliegel zich in een sterk bezet veld met gemak naast Du Pré (EMI 555.528-2), Chang (EMI 383.202-2) en de oudere opname van Fournier (DG 457.761-2). Ze heeft daarbij wel een voordeel aan haar kant: haar cd is geheel gewijd aan Lalo.

De Cellosonate ontstond twintig jaar voor het Celloconcert en laat binnen een klassiek kader qua vorm elementen van het grote gebaar à la Liszt horen; de harmonie is kleurig. Ook hier treffen het engagement en stijlbesef van Kliegel en – ditmaal – haar trouwe begeleider Glemser. Vooral de bij Lalo zo kenmerkende fikse ritmische impulsen krijgen veel aandacht.

Bij de Chants russes gaat het om een bewerking van het middendeel  uit het Vioolconcert op. 29 uit 1879 met de titel Concert russe in een reductie voor cello en piano. Dat verfijnd spel de celliste niet vreemd is, laat ze mooi aan het slot horen.