Liszt: Dante-Symfonie S. 109; Busoni: Sarabande en Cortège uit Doktor Faustus. Op.51. Koor en orkest van de Dresdense Staatsopera o.l.v. Giuseppe Sinopoli. DG 457.614-2 (71’25”). 1998 

De proporties van Liszts symfonieën zijn groter dan die van zijn symfonische gedichten. Gemeen hebben al deze werken een programmatische achtergrond. In dit geval wilde Liszt in 1855 een driedelige Divina Commedia symfonie schrijven die in drie delen – hel, vagevuur en paradijs – Dantes gelijknamige werk volgt. Op aanraden van Wagner die een verklanking van het paradijs erg saai leek, verving Liszt het aanvankelijke laatste deel door een Magnificat.

Wat Sinopoli betreft gaat het hier om een van zijn mooiste cd’s. Hij heeft een voor dit genre ideaal orkest ter beschikking en zorgt voor een pakkende verklanking. Hij legt zelfs parallellen met Tchaikovsky’s Francesca da Rimini en Manfred symfonie. Het lange middendeel klinkt spannend en de koorinzet van de finale slaagde eveneens heel mooi als inleiding van een apotheose.

De ‘Sarabande’ en ‘Cortège’ van Busoni ontstonden als voorstudie voor de opera Doktor Faust.

Interessante alternatieven voor de Dante-Symfonie leverden o.a. Barenboim (Warner 2564-61780-2) en in eigen land Haenchen in A’dam (Capriccio 10736) en Conlon in R’dam (Erato ECD 8816-2). Maar Sinopoli is duidelijk eerste keus.