Marais: Alcyone. Jennifer Smith (s) Véronique Gens (s),  Gilles Ragon (t), Jean-Paul Fouchécourt (t) Philippe Huttenlocher (b), Vincent le Texier (bs), Sophie Boulin (s), Bernard Deletré (bs) met Les musiciens du Louvre o.l.v. Marc Minkowski. Erato 2292-45522-2 (3 cd’s, 2u. 34’27”). 1990

Tegenwoordig wordt Marais vooral herinnerd als componist van gambamuziek, maar in zijn eigen tijd werd hij ook hooglijk gewaardeerd als operacomponist. Alcyone uit 1706 geldt als zijn dramatische meesterwerk en hield ruim een halve eeuw repertoire.

Hoewel Marais in de voetsporen van Lully volgde, sprak hij wel met eigen stem en dat wordt hier heel duidelijk dan in Alcyone waarin tijdens de vierde akte een van de grootse momenten uit de Franse operageschiedenis te horen is: een stormscène die door zijn tijdgenoten zo succesvol werd geacht dat deze als afzonderlijk fragment vaker aan het hof werd uitgevoerd op bevel van de koning.

De handeling van deze opera betreft de gedwarsboomde liefde van Alcyone (Jennifer Smith) voor Ceys (Gilles Ragon), een tragédie die gelukkig eindigt met een happy end. De muziek van Marais bestrijkt een groot aantal emoties. Treffende instrumentale stukken zoals de al heel vlotte dans van de zeelieden uit de derde akte, de soepele koren en  innemende aria’s kenmerken het werk. In sommige opzichten wordt hier duidelijk op Rameau vooruitgelopen, zeker wat de kleurige orkestratie aangaat.

De over het geheel goede bezetting wordt aangevoerd door Jennifer Smith in de titelrol. Verder horen we een levendige inbreng van Sophie Boulin als Ismène, de wapenbroeder van Phorbas (Vincent le Texier) en Gilles Ragon als Ceyx. Minkowski leidt het geheel met stijlvolle overtuigingskracht en een goed gevoel voor tempi en sfeer. Een paar ruwe kantjes vallen in het niet bij zoveel moois.