Mancini: Blokfluitsonates nr. 1-12. Lorenzo Cavasanti (bfl) met Ensemble Tripla concordia (Sergio Ciomei, klavecimbel, Caroline Boersma, cello). Brilliant Classics 94058 (2 cd’s, 97’ ). 1992/2009

Mancini: Solos for a flute. Blokfluitsonates  in d nr.1, in e nr. 2,  in a nr. 4, in D nr. 5, in Bes nr. 6, in b nr. 10, in g nr.11, in G nr. 12. Gwyn Roberts met Tempesta di mare. Chandos CHAN 0801 (68’01”). 2013

Blokfluitsonates uit de Napolitaanse school van Francesco Mancini (1672-1737) die daar primair als organist van de Cappella Reale was verbonden en die daar in 1708 door Alessandro Scarlatti werd opgevolgd. 

Mancini produceerde vooral expressief lyrische concerten en sonates met de blokfluit in de hoofdrol. De vierdelige, in 1724 in Londen gepubliceerde sonates die waren opgedragen aan de Engelse consul in Napels, John Fleetwood,  suggereren een zekere dramatiek in het eerste deel, de rustieke in de vrij breed uitgesponnen middendelen en een zekere verwantschap met de dans in de finales.

Opvallend of bijzonder is het in de door Corelli voorgegeven structuurmateriaal gevormde nauwelijks, al zijn er wel heel aantrekkelijke momenten. Het Napolitaanse zit vooral in de mineur toonaarden en de langzame delen die een licht operakarakter vertonen. Opvallend zijn bijvoorbeeld de gigue finale uit sonate nr. 6 het zwierige cello spiccato in de finale van sonate nr. 4 of het contrast tussen blokfluit en traverso in de nrs. 10 en 12 in de Chandos opname. Daar gebruikt Roberts ook een ‘voice flute’ wat alleen op een qua vorm en klank groter instrument duidt; het is een sopraanblokfluit met groot bereik.

De volledige twaalf sonates zijn opgenomen met Lorenzo Cavasanti. Tegenover het aantrekkelijke van die volledigheid staat het nadeel dat de solist nogal veel vibrato gebruikt. Ook klinkt de Chandos uitgave mooier.

Een andere, onbekende alternatieve opname van een zestal sonates  is er van het Trio Mancini op Carpe Diem 16255.