Milhaud: ‘Leme’ en ‘Ipanema’ uit Saudades do Brasil op. 67; Altvioolsonate nr. 1 op 240 en 2 op. 244; Sonatine voor altviool en cello op. 378; Sonatine voor viool en altviool op. 226; Suite voor klarinet, viool en piano op. 157b (bew); Visages nr. 1-4 op. 238. Paul Cortese (va), Joaquin Palomares (v), Frank Schaffer (vc) en Michel Wagemans (p). ASV DCA 1039 (78’12”). 1997 

Vier van de zeven hier door altviolist Paul Cortese met een mooi warm, rond altviool timbre opgenomen werken zijn uit de jaren veertig toen Milhaud docent was aan het Mills College in Oakland in de V.S. Buiten dat kader vallen de beide delen uit de Saudades do Brasil, de twaalfdelige danssuite uit 1920 die een jaar later werd georkestreerd en die in deze vorm o.m. door Bernstein werd vastgelegd (Erato 82564-634844-2).

Ook de Sonatine voor viool en cello is een veel later werk; het bevat een bijzonder, ongebruikelijk emotioneel langzaam deel. Van de vier overige werken is de andere sonatine een vlot vloeiend, maar weinig opmerkelijk conservatienummer met een heel energieke slotfuga.

Veel interessanter en van veel hoger niveau is Quatre visages waarin op geestige wijze een stel oppervlakkig palaverende vrouwen worden uitgebeeld: een zonnig wicht uit Californië, een babbelaar uit Wisconsin, een serieus schepsel uit Brussel en een dartele Parisienne.

De eerste altvioolsonate is een van de mooiste en beste werken van Milhaud waarin hij zijn hang naar de canon kon botvieren. De tweede sonate is minder opwekkend; het modéré middendeel zit vol expressief drama en de finale is een haasje-over dat begeleider Michel Wagemans verlokt tot te luid pianospel, een neiging die hij ook in de prille Suite vertoont. Maar dat is de enige kritiek op deze voor altviolisten aantrekkelijke uitgave.