Mozart: Pianotrio’s nr. 1-6. Borodin trio. Chandos CHAN 8536/7 (2 cd’s, 2u.11’04”). 1986
Mozart: Pianotrio’s nr. 1-6; Pianotrio in d KV 442 (voltooid door Stadler en Marguerre). Beaux Arts trio. Philips 422.079 (2u. 26’21”). 1987
Mozart: Pianotrio’s nr. 1-6. Trio Fontenay. Warner 2564-62189-2 (2 cd’s, 2u. 09’02”). 1990
Mozart: Pianotrio’s nr. 1-6; Pianotrio in d KV 442 (voltooid door Stadler en Marguerre) . Parnassus trio. MDG MDG 303-0373/4 (2 cd’s, 2u. 11’04”). 1990
Mozart: Pianotrio’s in Bes KV 254, G KV 496 en C KV 548. Florestan trio. Hyperion CDA 67609 (60’07”). 2006
Mozart: Pianotrio’s in Bes KV 502, E KV 542 en G KV 564. Florestan trio. Hyperion CDA 67556 (59’01”). 2005
Toen Mozart in 1776 zijn eerste pianotrio publiceerde, stond het genre nog in de kinderschoenen. Maar dankzij hem en Haydn was twintig jaar later gemeengoed. Wel bood Mozart KV 254 nog als Divertimento aan. Wat opvalt is dat de pianotrio’s, die toch in zijn rijpere jaren ontstonden, nooit zo populair zijn geworden als zijn latere strijkkwartetten en vioolsonates.
Jammer dat Maria João Pires, Augustin Dumay en Jian Wang niet verder zijn gekomen dan KV 254, 496 en 502 (DG 449.208-2) in ’95. Natuurlijk zijn er ook meer opnamen van deze weken, compleet of gedeeltelijk. Bijvoorbeeld van het Londens Fortepiano trio (Hyperion CDA 66093), het Salzburgs Mozarttrio (RCA VD 77600), de Mozartean players (Harmonia Mundi HMU 90.7033/4), het Kungsbacka trio (Naxos 8.570518/9), het Abegg trio (Tacet 80), Bart van Oort, Elizabeth Wallfisch en Jaap ter Linden (Briljant Classics 94051/8), het Weens Mozarttrio (EMI 754.114-2), het Gryphon trio (Analekta AN 29827/8), het Guarneri trio (Praga PRD 250.233), het Trio Stradivari (CPO 777.273-2) en het Haydn trio (Capriccio 71065), maar uit de voorselectie komen de hier genoemde uitgaven als de beste naar voren.
Het altijd uitstekende en betrouwbare Beaux Arts trio heeft als waardevol extra de 3 Triosätze KV 442 wat een pre kan zijn. Het is goed dat Warner de Teldec opname (2292-46439-2) van het Hamburgse Trio Fontenay overnam. Rond pianist Wolf Harden als dominante persoonlijkheid schaarden zich hechte partners die zorgen voor frisse, spontane vertolkingen. Cellist Niklas Schmidt verdient extra vermelding voor zijn inbreng.
Het Parnassus trio dat nog wat beter is opgenomen, beschikt in de persoon van Chia Chou ook over een voortvarende, levendige stimulator in vertolkingen met stijlvolle vaart. En ook zij hebben gelukkig de Triosätze toegevoegd.
Voor liefhebbers een wat bedachtzamer en gewichtiger visie komt het Borodintrio in aanmerking. De trio’s klinken hier echt gedistingeerd, mede dankzij de prachtige, in The Maltings gemaakte opname.
Het kan een voordeel zijn dat de versie van het Florestan trio op twee separaat verkrijgbare cd’s is uitgebracht. Ook deze Engelsen zorgen voor inventieve, sprankelende vertolkingen.
Daardoor is de uiteindelijke keuze niet zo eenvoudig. De beste raad is: probeer vooral Fontenay, Parnassus en Florestan zelf te beluisteren en oordeel op eigen gevoel.