Maxwell Davies: Antechrist; Missa super ‘L’homme armé’; Second fantasia on John Taverners ‘In nomine;; 7 In nomine; Lullaby for Ilian Rainbow; From stone to thorn; Hymn to St. Magnus; O magnum mysterium. Fires of London o.l.v. Peter Maxwell Davies, Vanessa Redgrave (spr), Philharmonia orkest o.l.v. Charles Groves, London sinfonietta o.l.v. David Atherton, Timothy Walker, Marjorie Thomas, Cirencester jongenskoor en –orkest o.l.v. Peter Maxwell Davies. Decca 475.6166 (2 cd’s, 2u. 34’44”). 1977
Hier hebben we te maken met een klinkend portret van een creatief en uitvoerend musicus die zich in de twaalf jaar van 1960 tot 1962 die dit programma beslaat ontwikkelde van schoolleraar tot een prominente muziekprofessional als componist en dirigent.
De vroegste werken, de carols en de instrumentale sonates uit O magnum mysterium zijn uitgevoerd door de scholieren waarvoor ze zijn geschreven. Jammer dat de afsluitende orgelfantasie ontbreekt, want die juist werpt een bijzonder licht op het begrip ‘schoolmuziek’.
Maar verder wordt een goed beeld gegeven van de muziek die de componist in deze periode schreef. De korte Seven in nomine en de grootschalige Second Fantasia on John Taverner’s ‘In nomine’ zijn beide gerelateerd aan de opera Taverner uit 1968, die voor het eerst werd opgevoerd in 1972. Het werk stelt hel hoge eisen aan de uitvoerenden.
De werken op de tweede cd demonstreren twee heel verschillende (doch niet ongerelateerde) muziekwerelden. De mooie korte ouverture Antechrist en de Missa super ‘L’homme armé’ geven een goed beeld van zijn wat zwieriger stijl uit de jaren zestig met hun sardonische overwegingen over wreedheid en verraad (in religieus en ander opzicht). Het werk begint als de voltooiing van een van een anonieme vijftiende eeuwse mis, maar verwijdert zich steeds verder van het origineel, is inclusief tekst uit het Lucas evangelie die door Vanessa Redgrave worden gesproken. Onderweg passeert een parade met koffergrammofoon en muzikale parodieën en pastiches.
Maar voor een evenwichtiger expressief karakter waarin foxtrots en andere ‘vreemde’ stijlen plaats maken voor een verfijnder, maar nog steeds heel expressionistisch idioom zijn twee stukken die de kennismaking met de poëzie van George Mackay Brown en de cultuur van de Orkney’s illustreren, deels gelieerd aan de geschiedenis van St. Magnus.
Zowel From stone to thorn als een soort kalender van de jaargetijden als Hymn to St. Magnus zijn tevens een eerbetoon aan de vaardigheden van The fires of London en de superieure inbreng van Marjorie Thomas.
De grootschalige Hymn (1972) werpt als eendelige kamersymfonie met sopraan obbligato een blik vooruit op de reeks symfonieën en concerten waarmee in het jaar daarop werd begonnen. Het expressionistische vuur bleef branden.
Dit album geeft met goed verzorgde vertolkingen en opnamen van wisselende geluidskwaliteit een goed beeld van de componist. Jammer dat het tekstboekje zo weinig informatief is.