Mozart: Pianoconcerten nr. 1 in F KV 37, 2 in Bes KV 39, 3 in D KV 40 en 4 in G KV 41. Ronald Brautigam met de Kölner Akademie o.l.v. Michael Alexander Willens. BIS SACD 2094 (58’34”). 

Met deze bekronende laatste opname van al Mozarts pianoconcerten keert Ronald Brautigam terug naar de eerste exercities van de elfjarige componist in dit genre. Deze concerten kregen in 1767 de naam ‘pasticcio concerten’ omdat daarin gebruik werd gemaakt van bestaande sonatedelen van andere componisten als Pepusch, Honauer in nr. 1, Raupach en Schobert in nr. 2, Honauer, Eckard en C.P.E. Bach in nr. 3 en Honauer en Raupach in nr. 4. Verder zal hij best hulp hebben gehad van zijn vader Leopold.

Alleen van het langzame deel uit KV 37 staat vrijwel vast dat het oorspronkelijk is. Later, in een drietal ongenummerde concerten KV 107 herhaalde hij deze procedure aan de hand van materiaal van J.C. Bach.

De begeleidingen zijn toevertrouwd aan strijkorkest en houtblazers, pas in KV 40 komen daar trompetten bij.

Natuurlijk zijn deze concertjes eerder opgenomen in integrale versies van de pianoconcerten door Ingrid Haebler (Philips 422.507-2), Vladimir Ashkenazy (Decca 421.577-2), Daniel Barenboim (EMI 572.930-2), Jenö Jando (Naxos 8.550212), en Murray Perahia (Sony SK 59225). Alleen Malcolm Bilson (Nimbus NI 2579/80) en Robert Levin die zelfs nog een klavecimbel gebruikte (Decca 466.131-2) gingen ook op de historiserende koers varen.

Maar op een zo stijlvol, helder, puntig en fris pleidooi voor deze innemende werkjes moesten we wachten totdat Brautigam ten tonele verscheen. Nu is te overzien dat zijn hele reeks tot het beste en mooiste oprit gebied behoort.