Mozart: Mis in c KV 427 Grosse Messe; Exsultate jubilate KV 165 met extra de Salzburgse versie. Carolyn Sampson (s), Olivia Vermeulen (ms), Makoto Sakurada (t), Christian M. Immler (b) met het Bach Collegium Japan o.l.v. Massaki Suzuki. BIS SACD 2171 (71’17”). 2015

Mozart begon kort na zijn bruiloft in augustus 1782 aan zijn Mis in c. De sopraan Constanze Weber zong mogelijk bij de premiere. Daarmee vervulde hij een eerdere belofte dat hij een dankmis zou schrijven voor dat huwelijk. Het leidde tot een ambitieus werk, waarschijnlijk Mozarts grootste koorstuk,  ook al heeft hij het om onduidelijke redenen nooit helemaal afgemaakt.

Mozart had tijdens zijn dienstverband bij de prins-aartsbisschop in Salzburg al meer dan tien missen gecomponeerd, maar in Wenen ontdekte hij de barokmeesters Bach en Händel wat van grote invloed was op zijn verdere werk.

De Mis in c is is veel grootser en complexer, met meer versieringen dan zij missen uit Salzburg en omvat de grootse barok traditie van de fuga; veel van de koren zijn ernstig en somber, daarentegen zijn de meeste soli gemodelleerd naar opera-aria’s met briljante coloraturen voor de solisten. Het zijn juist deze stijlcontrasten die de expressieve kracht van het werk versterken.

In deze nieuwe opname van Suzuki krijgt meteen vanaf de mysterieuze beginmaten van het Kyrie voldoende gewicht, grandeur en een plechtig karakter. Het vormt zo de opzet voor de prachtige sopraansolo. Het Gloria klinkt opgetogen, Carolyn Sampson volgt met een Laudamus te dat ik vervuld van devotie en aan de opera ontleende kracht. 

In het Domine Deus voegt mezzo Olivia Vermeulen zich in geheel dezelfde geest zingen bij haar; beide stemmen mengen heel mooi en de voordracht bezit passie.

De fugatische passages in het Cum sancto spiritu zij goed en duidelijk uitgewerkt en voeren het Gloria naar een triomfantelijk einde.

Het is vooral de sopraan van Carolyn Sampson die bij de solisten schittert met haar kristallijnen stem. Ze beschikt over een prachtige, heel plooibare stem waarmee ze feilloos weet te intoneren. Luister maar naar Et incarnatus est. Maar ook de andere drie solisten weten sterk te overtuigen in Benedictus. Een pluspunt voor Makoto Sakurada en Christian Immler die verder niet zoveel te doen hebben.

Het zal hierna niet verbazen dat Carolyn Sampson stralend zingt in Exsultate jubilate waarin meteen te horen valt dat haar techniek en haar mogelijkheden vrijwel onbegrensd zijn. Vooral de vormgeving van de frasen treft bijzonder. Het leidt tot een en al vreugde en overgave.

Maar onderschat het grote aandeel van het door Masaaki Suzuki met gevoelige meesterhand en veel inzivht geleide koor en orkest niet. Hij besteedt veel zorg aan de afwerking van details. En regeert steeds heel alert.

Fijn dat ook de 4’54” durende Salzburgse versie van de beginaria van Exsultate jubilate meteen is vastgelegd. Daarin verving Mozart de hobo’s door fluiten en veranderde hij de tekst licht om deze geschikt te maken voor Drievuldigheids zondag.

In de Vergelijkende Discografie van de Mis was het Gardiner die al beste uit de race kwam. Suzuki is minstens evenwaardig en zelfs wat beter opgenomen , dus…….