Mozart: Pianoconcerten nr. 21 in C KV 467 en 24 in c KV 491. Piotr Anderszewski met Sinfonia Varsovia. Virgin 545.504-2 (59’30”). 2001 

De belangrijkste orkestwerken van Mozart uit zijn Weense jaren ontstonden in de vorm van het pianoconcert. Dat bood hem de mogelijkheid om contact te maken met het publiek in de dubbelrol van componist en interpreet. Het heeft sommige huidige pianisten als Murray Perahia en hier ook Piotr Anderszewski mogelijk aangemoedigd om de dubbelrol van solist en dirigent te vervullen.

Daarbij toont de Pool een wat sterkere persoonlijke opvatting, die risico’s inhoudt, maar geen vrees: goede muziek is altijd beter dan de beste interpretatie daarvan. En prachtige interpretaties daarvan, zoals hier, geven de luisteraars de impressie dat het eigenlijk ook niet anders kan. 

Vooral concert nr. 24, dat als eerste is vastgelegd, treft diep. Meteen het orkest tutti wordt al heel fraai gespeeld en uitstekend gefraseerd en bij zijn langzame inzet maakt de pianist direct indruk. Hier gebruikt Mozart een voor zijn doen in de pianoconcerten een zwaar bezet orkest met dubbele blazersbezetting, trompetten en pauken zonder daarmee groots uit te pakken behalve in climaxen.

Het eerste deel ontwikkelt zich pakkend, het tweede deel is mooi van lijn en de finale als variatiedeel (misschien wel Mozarts mooiste concertfinale) biedt een fijne eenheid in verscheidenheid. Het licht geromantiseerde karakter van het werk ligt besloten in de aard van de muziek zelf.

Hierna slaagt KV 467 op even interessante en kenmerkende wijze meteen na een hoge verwachtingen wekkende orkestinzet.

In beide werken speelt Anderszewski eigen cadensen waarin hij het expressieve en technische potentieel van de thema’s onderzoekt en toelichtend laat horen.

Het is misschien niet al te voor de hand liggend gangbaar Mozartiaans, maar minstens even boeiend als bij mensen als Perahia (Sony) en Pires (DG) zo niet meer.