Manoury: 60e parallele. Hedwig Fassbender (ms., Anja), Menai Davis (ms., La femme), Magdalena Wiedenhofer (stem, Petite fille), Ian Thompson (t., docteur Wiikop), Jean-Marc Salzmann (b., l’homme au transistor), Marie-Thérèse Keller (ms., l’hôtesse d’air), Jean-Philippe Courtis (bs., Wim Kosowitch), Rie Hamada (s., Maria) e.a. met het Orchestre de Paris o.l.v. David Robertson. Naxos 8.554249/50 (2 cd’s, 1u.28’44”). 2000

Tijdens de Ruhrtriënale in augustus 2017 behoorde de opera Kein Licht van Philippe Manoury tot de smaakmakende gebeurtenissen. Waarschijnlijk zal dit werk ook wel op dvd of cd verschijnen net zoals de nodige reeds uitgebrachte andere werken van deze in 1952 geboren veelzijdige Franse componist en pianist.

Plaatsvervangend is het wel aardig om deze andere, voor het eerst in 1997 opgevoerde opera te behandelen. Het werk was besteld door de Paul Sacher stichting en was voor het eerst te zien in het Parijse Théâtre du Chatelet.

Op een libretto van Michel Deutsch gaat de handeling over een nogal absurdistische situatie waarin passagiers van een vliegreis vast zitten op een luchthave gedurende een sneeuwstorm. Het gaat om twee mannen, waarvan eentje van Oost-Europese oorlogscrimineel is die na ontdekking de andere man vermoordt en twee vrouwen, waarvan de een heimelijk verliefd is, die samen vakantie gaan houden. Een derde man is een gekke wetenschapper die op weg is naar een conferentie met de hersens van Einstein in zijn handbagage en tenslotte is er een voortdurende lastiggevallen stewardess. En nog wat randfiguren (kinderen).

Probleem is dat hun tekst zo banaal is - erger dan in bijvoorbeeld Louise van Gustave Charpentier - en dat deze niet boeit (‘Wil je een sinaasappel?’. ’Nee dank je’. “Wil je dan wat chocola?’ en zo meer).

De nogal post-expressionistische muziek met vooraf opgenomen electroakoestische extra’s leunt meer op Richard Strauss en Debussy dan op Berio of Ligeti en is ook niet bijster interessant qua relatie met de tekst en de (non) handeling omdat deze te statisch, te weinig dynamisch is.

Dat doet alles bijeen een behoorlijke aanslag op de geloofwaardigheid en is blijkbaar teveel gevraagd van een anderhalf uur durend werk in 19 deeltjes. De inzet en de prestaties van alle betrokkenen vallen zeer te waarderen. Maar is dat genoeg om het werk bestand te laten houden bij herhaling?

Ook Manoury’s opera over Der Prozeß van Kafka schijnt een dergelijk ongelukkig lot te hebben ondergaan.