Mendelssohn: Variations concertantes op. 17; Cellosonates nr. 1 inBes op. 45 en 2 in D op. 58; Lied ohne Worte in D op. 109; Assai tranquillo voor Julius Rietz. Christian Poltéra en Ronald Brautigam. BIS SACD 2187 (60’26”). 2016

De werken voor cello en piano van Mendelssohn behoren tot zijn minder bekende werken. Des te nuttiger dat er af en toe opnamen van worden gemaakt. Steven Isserlis en Melvyn Tan (RCA 09026-62553-2) behoren tot de belangrijkste voorgangers van Poltéra en Brautigam.

Maar ook de nieuwkomers zorgen voor idiomatische, fris en levendig klinkende vertolkingen. Luister meteen maar eens naar de eerste sonate die Mendelssohn in 1838 voor zijn broer Paul schreef en waarin het tweede deel een dubbelfunctie heeft als scherzo en langzaam deel. Hier wordt dat fraai in kaart gebracht. en klinken de plotselinge uitbarstingen vol potentie.

Subtiliteit en panache samen vervullen de nostalgieke Variations concertantes, culminerend in een krachtige climax.

In Cellosonate nr. 2 zorgen een energieke aanpak en de nodige spontaniteit voor heel fraaie hoekdelen, terwijl ht scherzo mooi genuanceerd klinkt en het koraal (met de piano) en het recitatief (van de cello) in het derde deel heel treffend zin uitgewerkt.

Sympathiek en charmant klinken ook het Assai tranquillo en het Lied ohne Worte. 

Een overeenkomst tussen beide uitgaven is, dat de twee pianisten voor een fortepiano kozen. Bij Brautigam gaat het om een Pleyel uit 1830, hetzelfde instrument waarmee hij de Lieder ohne Worte opnam (BIS SACD 1982). Tot slot kan, het geheel overziend, een geringe voorkeur voor de nieuwe uitgave worden uitgesproken.