Mozart: Pianoconcerten nr. 25 in C KV. 503 en 26 in D KV. 537, Kroningsconcert. Francesco Piemontesi met het Schots kamerorkest o.l.v. Andrew Manze. Linn CKD 544 (61’00”). 2016

In de negentiende eeuw schijnt het Pianoconcert nr. 25 van Mozart het minst populaire te zijn geweest. De reden voor die afwijzing laat zich wel raden. Voor de romantici die genoten van het demonische concert in d KV 466 en het tragische in c KV 491 had dit majeurwerk met zijn imposante instrumentatie en zijn vrij neutrale melodische materiaal iets ongenaakbaars.

Er is een overeenkomst met Mozarts laatste opera La clemenza di Tito die ooit werd verwaarloosd maar nu weer innig wordt omarmd. Beide werken beginnen en eindigen met een ceremonieel C groot, beide belichamen enkele van Mozarts boeiendste avonturen in een soort neoclassicistische en symfonische opbouw.

Of dit pianoconcert goed bij de luisteraar aankomt, hangt ervanaf of deze zich bewust is van de vlekkeloze plaatsing van de details - zoals de majeur/mineur contrasten in coloriet van het eerste deel of de uitbarsting van het licht gearrangeerde cantabile in F uit de finale - en met nog van zijn vermogen om het detail binnen het geheel te begrijpen.

Dat hangt natuurlijk ook minstens evenzeer af van hoe de solist en het dirigent plus orkest de kunst verstaan om vorm en inhoud gestalte te geven. De combinatie van de fijnzinnige, helder spelende Francesco Piemontese en het alert en duidelijk begeleidende Schotse orkest van Andrew Manze staat garant voor een optimale vertolking. Ook het Kroningsconcert KV 537 wedervaart zo’n weldadige aanpak.

Dat maakt vergelijkingen met Perahia (Sony 82876-87230-2, 12 cd’s), Argerich (DG 479.1033) en (Kovacevich (Philips 476.5316) wat KV 503 betreft overbodig.