MacMillan: A deep but dazzling darkness; A meditation on Iona; Concert voor slagwerk en orkest Veni, veni, Emmanuel. Gordan Nikolic (v) en Colin Currie (slagw) met de Radio kamer filharmonie o.l.v. James McMillan. Challenge CC 72540 (70’29”). 2010
MacMillan: O, 2008; Tryst; Magnificat; Nunc dimitis. Groot omroepkoor en Radio kamer filharmonie o.l.v. James MacMillan. Challenge CC 72554 (56’10”). 2011
MacMillan: From Ayrshire; Tuireadh; Kiss on wood; As others see us. Linus Roth (v), Julius Berger (vc), Lars Wouters van den Oudenweijer (kl) en de Radio kamer filharmonie o.l.v. James MacMillan. Challenge CC 725683 (60’56”). 2012
In 2010 werd James MacMillan benoemd tot de in 2005 uit het Radio Kamerorkest voortgekomen Radio kamer filharmonie. Hij was aangetrokken om zijn volledige orkestwerken op te nemen. De vreugde was van korte duur, want in 2013 werd het orkest definitief wegbezuinigd. Wat ons van die korte samenwerking rest, is dit drietal hoogst authentieke en bijzondere opnamen. Die met From Ayrshire werd hier afzonderlijk al besproken in 2012 en van het voor de blinde Evelyn Glennie geschreven slagwerkconcert kwamen haar versie (RCA 09026-61916-2) en een eerdere van Currie (Naxos 8.554167) al in 2012 ter sprake. Maar het is goed die Hilversumse cd’s nog eens alle drie in herinnering te roepen omdat ze zo voortreffelijk zijn.
Bij MacMillans werken kom je al gauw op zijn voor hem belangrijke katholieke geloof en Schotland als belangrijke inspiratiebron. In zijn beginjaren poneerde hij ook nogal eens sociale stellingnamen, maar dat aspect raakte op de achtergrond.
A deep but dazzling darkness uit 2002 is een titel die is ontleend aan een gedicht van de zeventiende eeuwse dichter Henry Vaughan. Met zijn symboliek van licht en donker hebben zowel dat gedicht als her muziekstuk iets mystieks. Maar dramatiseert het gegeven niet, doch legt wel een verband met de bijbelse Job die volgen de componist de patroonheilige van de muziek was totdat Cecilia dat werd. Gordan Nikolic maakt er iets lichts in Shostakovitch sfeer van, het orkest brengt vooral duisternis in het werk en de bandopname suggereert iets van menselijke smart.
In 1996 ontstond als bespiegeling over het Schotse eiland Iona A meditation on Iona voor strijkorkest en slagwerk en Veni, veni Emmanuel uit 1992 is zoals het voor Glennie gecomponeerde slagwerkconcert met ditmaal Currie als chef in de slagwerkkeuken die fris, verbeeldingsvol en ritmisch impulsief zijn bijdrage levert, maar Glennie niet helemaal kan doen vergeten.