Maconchy: Héloise and Abelard. Hannah Francis (s), Philip Langridge (t), Tom McDonnell (b) met het Crydon filharmonisch koor en het Engels symfonie orkest o.l.v. James Gaddam. Lyrita     REAM 1138 (72’04”). 1979 

Het is goed om herinnerd te worden aan de Engelse componiste Elizabeth Maconchy (1907-1994) die deze dramatische cantate in 1977 schreef. In kamermuziekkringen zal ze het bekendste zijn met haar van integer vakmanschap getuigende dertien strijkkwartetten die alle zijn opgenomen door het Hanson kwartet (Regis FRC 9301), haar beide klarinetconcerten met Thea King (Hyperion CDH 55060) en haar klarinetkwartet ook met King en het Britten kwartet (Hyperion CDH 55105).

De ongeveer duizend jaar oude geschiedenis van Héloise en Abelard over een leraar die verliefd werd op zijn studente en met haar een gepassioneerde liefdesrelatie begon is geen vrolijke kost. Ze bedreven de liefde in kloosterkeukens en het boudoir van Héloises oom. Ze schreven elkaar honderden liefdesbrieven. Toen het meisje eenkind kreeg, trouwden ze in het geheim, maar Abelard werd later gecastreerd door trawanten van de woedende ook. Op aandringen van haar geliefde werd Héloise non. Ze keerden beide naar hun vroegere kloosters terug en bleven corresponderen tot hun dood.

Het liefdespaar dook onder andere ook op in liedjes van Hélene Delavaut (Erato 2292-45769-2), Mannick (Bayard 5373738) en Étienne Grandjean (Escalibur CD 842), maar het meest substantiële aan hen gewijde werk is deze bijna 75 minuten durende twaalfdelige cantate met onderdelen als ‘Resurrexit’, ‘In het klooster van Notre Dame’, ‘In kanunnik Fulberts woning’, ‘In Bretagne’ ‘Héloise met novices’ en ‘Abelards Planctus’.

Ontroerende muziek, behoorlijk goed uitgevoerd (met Langridge als beste onder de solisten) en goed dat dit werk niet langer ergens in een archief bleef sluimeren.