Meyerbeer: Le prophète. John Osborn (t., Jan van Leiden), Marianne Cornetti (ms., Fidès), Lynette Tapia (s., Berthe), Albrecht Kludszuweit (t., Jonas), Pierre Doyen (b., Mathisen), Tijl Faveyts (bs., Zacharie) en Karel Martin Ludvik (bs., Oberthal) met het koor van het aalto thesater en het Essen filharmonisch orkest o.l.v. Giuliano Carella. Oehms OC 971 (3 cd’s, 3u. 34’49”). 2017

Jan van Leiden (1509-1536) die eigenlijk Johan Beukelszoon heette was een prediker en leider van de wederdopers die kortstondig over een rijk in Münster regeerde. Zijn geschiedenis vormde het uitgangspunt voor het libretto dat Eugène Scribe en Émile Deschamps in 1836 voor Meyerbeers opera in vijf aktes schreven.

Destijds was het werk in Parijs heel populair met wel vijfhonderd opvoeringen, daarna werd het vrij snel vergeten. Er zijn ook slechts 2 eerdere opnamen van, beide gedirigeerd door Henry Lewis. De eerste uit 1970 met Marilyn Horne en Nicolai Gedda uit Turijn (Opera d’oro OPD 1245), de tweede met Marilyn Horne en James McCracken uit Engeland (CBS M3K 79400) uit 1987.

De handeling over een tragische episode uit de Reformatie is begrijpelijk wel absurd genoemd. Wel zit er de nodige symboliek is de rol van religieuze en politieke macht in het dagelijks leven. Er wordt een duistere kijk geboden op de verwarring, de haat en het geweld uit die periode in de zestiende eeuw. 

De manier waarop de relatie tussen zoon Jan en zijn moeder is bijzonder interessant en het lot van de demente Berthe is aangrijpend door haar kwetsbaarheid en het verraad jegens haar. 

De muziek die Meyerbeer hierbij schreef in krachtig, treffend en vloeiend als een krachtige stroom. Bovendien hebben de afzonderlijke aktes een heel degelijke structuur. Vier fagotten en een basklarinet zorgen voor een donkere inkleuring.

Het onvermijdelijke ballet vormt met zijn winterse poëzie een mooi tegenwicht tegen de sombere gebeurtenissen en de kroningsscène van Jan behoort tot de fascinerende hoogtepunten.

Dirigent Carella houdt goed het overzicht en jaagt de muziek niet op. John Osborn toont een goede perceptie van zijn mystieke rol, maar zingt niet gedurig even mooi. Marianne Cornetti is als Jan’s moeder Fidès, een heel uitdagende rol, best goed en Lynette Tapia weet veel te maken van de kwetsbare Berthe, Jan’s bruid. De vier wederdopers kunnen er goed mee door net als de feodale graaf Oberthal.

Het werd tijd dat een nieuwe opname van deze opera - de eerste digitale in stereo - verscheen en deze kan goed dienen om dit verwaarloosde meesterwerk onder de aandacht te brengen.