Matthews: Aftertones; Crossing the Alps; No man’s land. Richard Wilberforce (ct), Ian Bostridge (t) en Roderick Williams (b) met het Hallé orkest en -koor o.l.v. Nicholas Collon. Hallé Concerts Society CD HLL 7538 (60’47”). 2014 

Mahlerkenners zal de naam van de Brit Colin Matthews (1946) vertrouwd zijn. Hij was een van degenen die als assistent van Deryck Cooke de Symfonie nr. 10 voltooide. Ook assisteerde bij Britten bij het schrijven van Death in Venice en vulde hij in 2000 The Planets van Holst aan met het deel ‘Pluto, de vernieuwer’ het intussen tot dwergplaneet gedegradeerde hemellichaam dat nog niet was ontdekt in 1916 toen Holst zijn compositie schreef). 

Wie even op Wikipedia kijkt, ziet dat hij ook een lange lijst eigen composities  op zijn naam heeft.

Nu hij op deze cd als autonoom componist naar voren treedt, kan de luisteraar voor het drietal hier opgenomen werken slechts grote bewondering tonen.

In de elegische orkestliederencyclus No man’s land uit 2011 op tekst van Christopher Reid en die is opgedragen aan dirigent Richard Hickox horen we een virtuele dialoog tussen twee in prikkeldraad verstrikt geraakte dode soldaten in het niemandsland tussen de fronten in W.O. I. De sfeer is bevreemdend en wordt versterkt door de gebruikte orkestklanken, die deels worden gelieerd aan oude musichall nummers en een vals klinkende honkie tonkie piano. 

Aftertones: Three landscapes of Edmund Blunden voor bariton en orkest uit 2000 vormt een positiever tegenhanger en het korte, door het puike Hallé jeugdkoor mooi gezongen Crossing the Alps vormt daartussen een mooie brug. Qua uitvoering en opname is hier sprake van een heel geslaagd project. Interessant is dat Nicholas Collon intussen in 2018 is benoemd als dirigent van het Residentie orkest.