Mozart: Pianokwartetten nr. 1 in g KV. 478 en 2v in Es KV. 493. Daniel Barenboim (p), Michael Barenboim (v), Julia Deyneka (va) en Kian Soltani (vc). DG 483.5255 (66’49”). 2017

De beide pianokwartetten behoren helaas tot de minder gespeelde werken van Mozart. Oorspronkelijk kreeg Mozart de opdracht om drie van deze werken te schrijven van componist-uitgever Franz Anton Hoffmeister. Het was de tijd dat de amateurmuziek bloeide en er was grote vraag. Naar kleinschalige kamermuziek, maar die moest niet te moeilijk zijn.

Mozarts Pianokwartet nr. 1 in de dramatische toonaard g-klein en met een pregnant openingsthema bleek technisch en emotioneel te veeleisend en te lastig voor amateurs. Na de slechte verkoopcijfers kreeg Mozart wel zijn geld maar ook het verzoek om zich voortaan verre van het pianokwartet te houden.

Het medium intrigeerde hem echter en hij componeerde een tweede werk in deze vorm in Es-groot. Dat is zeker niet eenvoudiger dan het eerste, maar zijn publiek wist er geleidelijk raad mee en tenslotte kregen beide werken de erkenning die zij verdienen.

Het Pianokwartet nr. 2 is in veel opzichten een pianoconcert in het klein en vereist pianospel dat zowel charismatisch als democratisch is als het wordt vermengd met de strijkersbijdragen. 

Onder de tot nu toe verschenen opnamen van beide composities vielen vooral die van Paul Lewis en het Leopold trio (Hyperion CDA 67373), de eerder van Ax, Stern, Laredo en Ma (Sony SMK 89794) en de historiserende versie van Sonnerie (ASV CDGAU 212) op.

De in de Salle Pierre Boulez van Frank Gehry in Parijs, die ook de thuisbasis is van Barenboims West-Eastern Divan orkest, gemaakte opname is ook de moeite waard. De vertolkingen van het ad hoc ensemble zijn goed voorbereid en zijn tegelijk intiem en grootschalig. De langzame delen klinken heel natuurlijk en in de finales zijn gratie en levendigheid gecombineerd waarbij de musici er ieder grammetje levendigheid uit halen. Jammer dat het nooit van dat derde pianokwartet is gekomen.