Mozart: Vioolconcerten nr. 4 in D KV. 218 en 5 in A KV. 219. Nikolaj Znaider met het Londens symfonie orkest. LSO Live LSO 0807 (50’28”).2016/7

Nadat Mozart een uitvoering van een vioolconcert vol virtuoos vuurwerk had gehoord, zei hij tegen zijn vader dat hij daar wel van had genoten, maar ook ‘ik ben geen liefhebber van lastigheden’. Zijn eigen vioolconcerten illustreren dit: er is weinig vertoon van grote brille al is de schijnbare eenvoud van de vioolpartijen nogal bedrieglijk. 

Behalve pianist was Mozart ook violist en hij voerde deze werken meermaals uit. Het avontuurlijkst is het vijfde met een onverwacht wild ‘Turks’ deel. Hoorns verlenen het eerste deel een ware gloed waar energieke tutti contrastern met solopassages.

Het adagio is eenvoudig maar lyrisch en expressief en de rondo finale begint als een gracieus menuet tot die onderbreking met een derwisjachtige dans komt. Het slot klinkt weer kalm alsof er niets is gebeurd.

De als solist en dirigent met het Londens symfonie optredende Nikolaj Znaier is de zoveelste die zich aan het tweetal bekendste van Mozarts vioolconcerten waagt. Hij doet dit op bijna kamermuzikale wijze met een mooi zangerige toon en hij zet de contrasten goed aan. Ook het passagewerk en de cadensen zijn goed verzorgd. De Turkse gedeelten hadden wel wat meer vuur mogen hebben. Het klinkt alles vrij traditioneel zonder veel verrassing.

Punt is dat er van deze werken al zoveel uitgaven bestaan. Persoonlijk houd ik me daarom liever bij Isabelle Faust (Harmonia Mundi HMC 090.2230/1) die meteen alle erken voor viool en orkest van Mozart opnam, Andrew Manze (Harmonia Mundi HMU 90.7385) en Pekka Kuusisto (Ondine ODE 1025-2) die ook nog plaats hadden voor het derde concert.