Mahler: Symfonie nr. 10 (versie Castelletti). Laplands kamerorkest o.l.v. John Storgårds. BIS SACD 2376 (76’33’). 2018

Behalve het nagelaten complete adagio en purgatorio voltooide de Maltese componiste en dirigente Michelle Castelletti (1974) ook de beide scherzi en de finale. Anders dan eerdere voltooiiers als Cooke, Wheeler, Mazzetti, Carpenter, Matthews en Barshai (zie daarvoor de rubriek Fonografie Muziek met de bijdrage ‘Mahler symfonie nr. 10, een te voltooien torso’), richtte zij zich naar de voorbeelden die Schönberg en Stein voor kleine bezetting na W.O. I maakten van de Symfonie nr. 4 en het Lied von der Erde voor de Verein für musikalische Privataufführungen.

Na hierover een doctoraalscriptie te hebben geschreven gebruikte ze daarvoor een enkelvoudige bezetting van de strijkers en houtblazers (met piccolo), hoorn, trompet, slagwerk, harp, piano/harmonium, 5 pauken, bekkens, 2 triangels, Glockenspiel, xylofoon, tam-tam, grote trom, kleine trom, tamboerijn, zweep, vingerbekkens, militaire trom en ratel. Al met al toch een vrij omvangrijk, maar heel kleurig ensemble waarmee ze hoopt ook de toekomstgerichte aspecten van het werk recht te doen en anderzijds te laten merken hoe ontdaan Mahler was toen hij ontdekte dat Alma een relatie had met de architect Walter Gropius.

Haar versie werd in 2012 voor het eerst gespeeld door het Canterbury kamerorkest. Het moet een merkwaardige speling van het lot zijn, dat de eerste - gelukkig meteen uitstekende - opname uit het Finse Rovaniemi komt. Van een orkest dat aast op het kunnen geven van eerste uitvoeringen.

Uit de begeleidende tekst blijkt, hoe grondig Casttelletti zich in het bronnenmateriaal heeft verdiept aleer ze haar waardevolle versie maakte. Daarvoor verdient ze bewondering en respect. Hopelijk is ze net zo gelukkig met het klinkend resultaat als deze luisteraar.