Mahler: Symfonie nr. 7 in e. Boedapest Festival orkest o.l.v. Iván Fischer. Channel Classics CCS SA 38019 (75’14”). 2015

Mahlers Symfonie nr. 7 uit 1904/5 is lang zijn minste begrepen werk in deze vorm geweest. Het heeft vijf delen, met het tweede en vierde als Nachtmusik. Hun comfortabele, maar toch geobsedeerde expressieve toon raakt aan de nerveuze speelsheid van het scherzo daartussen. 

Het eerste deel is iets heel anders. Het is een grootschalige sonate vol harmonieuze, textuele, ritmische en structurele complexiteit.

De finale lijkt op modernismen te anticiperen wanner de voorname, triomfantelijke sfeer van C groot waarmee dit deel begint, de pas wordt afgesneden door een verwarrende mengelmoes van muziekstijlen van elegante rococo tot pretentieuze aanstellerij met rare bokkensprongen en contradansen tussendoor. Het maakt wel dat deze briljant georkestreerde muziek telkens weer boeit.

Gezien zijn complexe aard vol tegenstellingen is een definitieve uitvoering van Mahler VII nauwelijks mogelijk. Zelfs grotendeels tekortschietende vertolkingen kunnen nuttige inzichten geven en de beste interpretaties kunnen soms niet voorkomen dat belangrijke aspecten onbelicht blijven.

De gedetailleerde en diepgravende uitvoeringen van Michael Tilson Thomas (San Francisco Symphony 821936-0009-2), Claudio Abbado (DG 471.623-2, 445.513-2) en Valery Gergiev (LSO Live LSO 0665) behoorden tot op heden tot de beste.

Daarbij voegt zich nu Iván Fischer die hiermee zijn succesvolle reeks Mahlersymfonieën heeft beëindigd (alleen nr. 8 ontbreekt, maar die wil hij niet opnenen blijkbaar).

Hij wekt de impliciete mogelijkheden van de partituur op prikkelende, overtuigende manier tot leven. Vooral de onverwachte tegenstellingen van scherzo en finale maken dit tot een vindingrijke realisatie. Men luistert er met ontzag en verrukking naar alsof het om een goed antwoord op een strikvraag gaat.

Over de totstandkoming van deze uitgave maakte de VPRO een documentaire die op YouTube te volgen is.